Γεια σας σε όλες τις μαμάδες στο φόρουμ. Διαβάζω εδώ και καιρό τα θέματά σας και τις απαντήσεις σας, αλλά τώρα πήρα το θάρρος να γράψω κι εγώ και να ακούσω τις απόψεις σας για ένα θέμα που με απασχολεί πολύ... Πρόσφατα (πριν 2 μήνες) χωρίσαμε με τον σύζυγό μου, δηλαδή μετακόμισε σε δικό του σπίτι. Ήταν κοινή απόφαση και υπήρχε αποξένωση αρκετό καιρό.. Μέσα σε όλα τα άγχη μου, πώς θα τα καταφέρω με το παιδί, τα οικονομικά, γενικά από τα πιο πρακτικά μέχρι τα πιο δύσκολα, με απασχολεί πάρα πολύ τό θέμα του παιδιού. Ο πατέρας του τον βλέπει 2-3 φορές την εβδομάδα για λίγο και ο μικρός έχει αρχίσει να πηγαίνει στο σπίτι του μπαμπά και να του αρέσει και δείχνει να έχει προσαρμοστεί αρκετά... Εγώ έχω τρομερό άγχος, γιατί βλέπω ότι αρχίζει και "κολλάει" πολύ πάνω μου και είναι και αγόρι... Ξέρετε, νιώθω και τύψεις, θέλω να νιώθει ασφαλής, να μη στενοχωρηθεί καθόλου όσο γίνεται από όλο αυτό... αλλά να μη φτάσουμε σε άλλα που δεν θέλουμε, π.χ. να κολλήσει υπερβολικά πάνω μου ή να μην είναι αυτόνομος...
Έχετε να με συμβουλέψετε κάτι ώστε να περάσει όσο το δυνατόν πιο απαλά όλο αυτό; Αν και νιώθω ότι πάντα θα τον ακολουθεί... Ίσως νιώθω άσχημα και δεν μπορώ να τα δω αντικειμενικά...

Επίσης, ένα σοβαρό θέμα, σχετικό πάλι, είναι, πώς φέρνεις (λέμε τώρα, στο μέλλον) στο σπίτι έναν νέο σύντροφο;;;; Πόσο εύκολο είναι να δεχτεί κάτι τέτοιο το παιδί, ακόμα και μετά από καιρό;;; Φυσικά δεν είναι κάτι που σκέφτομαι να κάνω τώρα, αλλά με αγχώνει ακόμα κι αυτό, δηλαδή τι είναι σωστό, πώς, πότε και όλα αυτά...

Ελπίζω να μη σας κούρασα και θέλω πολύ να ακούσω τις απόψεις σας και αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες...

Ευχαριστώ πάρα πολύ...

Μommy4, καλως ηρθες στο φορουμ. Είναι σιγουρα σοβαροι οι προβληματισμοι σου! Δεν εχω αναλογη εμπειρια, οποτε δε θα μπορω να σε βοηθησω πολύ. Καπου όμως πηρε το ματι μου ένα αρθρο του mamakid για το θεμα. Νομιζω στα θεματα της ψυχολογιας. Επισης ηθελα να σου μεταφερω κατι που μας ειπε πριν λιγες μερες η παιδοψυχολογος στη συμβουλευτικη γονεων στο σχολειο της κορης μου. Ειπε, λοιπον, ότι είναι λαθος να πιστευουμε ότι τα παιδια δε θελουν το διαζυγιο σε καμια περιπτωση. Καποιες φορες το διαζυγιο είναι καλυτερη λυση από μια ασχημη συμβιωση, την οποια βιωνουν τα παιδια. Τα παιδια αντιλαμβανονται τα αρνητικα συναισθηματα των γονιων. Τωρα που θα ξαναφτιαξεις τη ζωη σου και θα εισαι καλυτερα ψυχολογικα, θα είναι και το παιδι σου!
Σιγουρα, τωρα η ολη κατασταση θελει πολλη συζητηση. Το ότι κολλαει πανω σου πιστευω είναι φυσιολογικο. Ισως είναι αγχος να μη χασει κι εσενα. Θυμιζε του ότι τον αγαπας πολύ και ότι το ιδιο κανει και ο μπαμπας, και ότι αυτή η αποφαση δεν εχει σχεση με το ποσο πολύ τον αγαπατε και ότι φυσικα δεν είναι εκεινος υπευθυνος γι’ αυτό. Διαβεβαιωσε τον ότι ο μπαμπας θα είναι παντα εκει γι΄αυτόν και ότι παντα θα είναι ο μπαμπας του! Το ιδιο και με εσενα!
Ασφαλως επισης το παιδι θελει χρονο. Είναι νωρις για να βγαλεις ακομη συμπερασματα. (π.χ. για το αν θα γινει ή όχι αυτονομος). Το θεμα του συντροφου είναι λεπτο. Για μενα πρεπει να περασει καποιο χρονικο διαστημα, ώστε το παιδι να προσαρμοστει στα νεα δεδομενα. Μια φιλη μου που χωρισε πριν 4-5 χρονια και εχει δυο κορες, δεν εχει ακομη παει συντροφο στο σπίτι. Δε νομιζω όμως ότι υπαρχει καποιος κανονας. Και παλι θελει συζητηση το θεμα. Να μη νιωσει ο γιος σου ότι απειλειται η αγαπη σου για εκεινον. Και να παρει το μηνυμα ότι ο μπαμπας του θα είναι για παντα ο μπαμπας του, αλλα δεν είναι πλεον ο συντροφος σου.
Τελος, mommy4, κατα τη γνωμη μου παντοτε, δεν είναι κακο να πας σε καποιον ειδικο πανω στο θεμα. Η φιλη μου δε διστασε να ζητησει βοηθεια, και τα πραγματα εξελισσονται πολύ καλα και για την ιδια και για τα παιδια! Αυτά! Καλη δυναμη!

Γειά σου mommy4! Αρχικά να ξεκινήσω λεγοντάς πόσο σημαντικό είναι που γράφεις στο φόρουμ! Είναι σημαντικό για σένα, γιατί νομίζω ότι σημαίνει πώς αρχίζεις να αποδεχεσαι μία κατάσταση και ζητάς βοήθεια, και δεύτερον γιατί μέσα από το δικό σου προβληματισμό θα βοηθηθούν πολλές μαμάδες και ελπίζω και εσύ! Είναι ωραίο να συζητάμε τα διάφορα θέματα που μας απασχολούν από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα! Για αυτό δεν πρέπει να διστάζεις να γράφεις!
Παρόμοια εμπειρία δεν έχω προσωπικά εγώ, έχει όμως ο αδελφός μου. Και θα συμφωνήσω και εγώ με την Χρύσα, πώς κάποιες φορές τα ίδια τα παιδιά "θέλουν" το διαζυγιο. Έχουν φοβερή αντίληψη και σίγουρα δεν τους αρέσουν οι εντάσεις. Ο δικός μας, όταν καμιά φορά μιλάμε λίγο πιο δυνατά μπροστά του, ακόμη και για μία μικρή αντιπαράθεση, π.χ. δεν είπα να βάλεις το πλυντήριο...τον βλέπεις ότι τσινάει. Μας το λέει, τί πάθατε? έγινε κάτι? Οπότε είναι σίγουρα καλύτερα για το παιδί. Είναι σε μία ηλικία ναι μεν κρίσιμη, αλλά και σε μία ηλικία που μπορεί να εκφράσει με λόγια αυτά που νιώθει, οπότε μην διστάσεις να του μιλάς συνέχεια. Ναι, να του θυμίζεις ασταμάτητα πόσο τον αγαπάτε, ότι θα είστε πάντα εκεί για εκείνον. "Ο μπαμπάς άλλαξε σπίτι, αλλά δεν άλλαξε η αγάπη του για σένα". "Ξέρω ανησυχείς μην φύγω και εγώ, αλλά να ξέρεις οτί δεν έχω να πάω πουθενά, χωρίς εσένα". Προσπάθησε να βγάλεις όλα όσα αισθάνεται και να προσπαθήσετε να του εξασφαλίσετε ένα ασφαλές περιβάλλον. Έχω δει που τα γεμίζουν δώρα και τα καλοπιάνουν. Σίγουρα είναι μία όμορφη αντίδραση που γίνεται λόγω τύψεων, αλλά είναι πολύ πιο σημαντικό να περνάτε χρόνο μαζί του. Προσπάθησε να δεις μία παιδοψυχολόγο. Πολλές φορές εμείς οι μανούλες παιρνάμε φάση κατάθλιψης χωρίς καν σοβαρά προβλήματα. Τί άλλο?
Για συντροφο που λες, καλύτερα εκτός σπιτιού. Πρέπει να είσαι σίγουρη για εκείνον όταν θα έρθει η ώρα. Θα ήταν πολύ δύσκολο για το παιδί να συνηθίσει- να αγαπήσει έναν φίλο σου και μετά να εξαφανιστεί από τη ζωή σου. Σίγουρα όταν θα ερθει η ώρα, εσύ μόνο ξέρεις πότε- μην θέτεις χρονικά όρια στην καρδιά σου, θα τον συστήσεις σαν φίλο. Ο Μπαμπάς μας είναι ένας και μοναδικός!
Ζήτα από το κοντινό περιβάλλον του παιδιού να παρατηρούν τη συμπεριφορά του, ώστε να σε ενημερώνουν για τυχόν αλλαγές. Π.χ γιαγιάδες, σχολείο, κάποια δραστηριότητα κλπ. Πρόσεχε όμως να μην τον παράζαλίζουν και να μην μιλάνε άσχημα για τον μπαμπά σας. Οι πολύ κοντινοί να είναι παρατηρητές και να προσφέρουν και εκείνοι μεγάλη αγάπη. Αλλά ως εκεί, κατά την άποψή μου. Αυτά! Κουράγιο. Κάθε νέα αρχή είναι δύσκολη! Και εσύ να σκέφτεσαι ότι είναι μία νέα αρχη!

Αγαπητές μαμάδες, ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας... Ήταν πολύ ενθαρρυντικές.. Σωστή η πρότασή σας να συμβουλευτώ κάποιον ειδικό, δεν είμαι αρνητική, αν είναι κάποιος άνθρωπος που να μπορείς να εμπιστευτείς και να έχει εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις.

Δεν ξέρω, βλέπω και γύρω μου διάφορα, κάθε οικογένεια βέβαια είναι διαφορετική. Π.χ. έχω δει να υπάρχει νεός μπαμπάς και το παιδί να είναι 2 ετών... και απορώ... από την άλλη, και η μαμά έχει ψυχή!!! Τι να πω... ίσως πρέπει να βλέπει ο καθένας τις ισορροπίες του και πώς λειτουργεί το παιδί του. Σας ευχαριστώ πολύ για άλλη μια φορά!