Αρχική σελίδα Οικογένεια Σχέσεις Το δεύτερο παιδί στην οικογένεια

Το δεύτερο παιδί στην οικογένεια

Το δεύτερο παιδί, προκαλεί συχνά τη ζήλεια του μεγαλύτερου και δεν έχει ποτέ την αποκλειστικότητα που έζησε το πρωτότοκο. Έρχεται στον κόσμο και πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία του και να διεκδικήσει χρόνο και αγάπη από τους γονείς του.

Ο πρώτος που μίλησε για τη σημασία της σειράς γέννησης των παιδιών και για το ότι επηρεάζει την προσωπικότητα των ατόμων, ήταν ο Alfred Adler στις αρχές του 20ου αιώνα. Αργότερα, έρευνες και μελέτες, επιβεβαίωσαν τα κοινά στοιχεία που έχει το κάθε παιδί με την ίδια σειρά γέννησης σε μία οικογένεια.

Ας μιλήσουμε όμως για το πώς βιώνει τη ζωή και τη θέση του στην οικογένεια το δεύτερο παιδί. Το δεύτερο παιδί, στην περίπτωση που δεν το ακολουθήσει ένα νέο μωρό, οπότε θα μπει στη θέση του μεσαίου παιδιού στην οικογένεια, έχει παρατηρηθεί ότι περιλαμβάνει κάποια χαρακτηριστικά στην προσωπικότητά του.

Και η αλήθεια είναι πως, παρόλο που είστε οι ίδιοι άνθρωποι και οι ίδιοι γονείς, έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που ενθουσιαζόσασταν με τις επιτυχίες του πρώτου σας παιδιού, που το παρακολουθούσατε από κοντά με θαυμασμό και αγωνία. Στο δεύτερο παιδί είστε πιο χαλαροί, τόσο με τα ευχάριστα, όπως τα επιτεύγματά του, όσο και με τα προβλήματα, όπως π.χ. με τις ιώσεις του. Όλο αυτό το σκηνικό, δεν μπορεί παρά να διαφοροποιεί τις συνθήκες που ζει και μεγαλώνει το δεύτερο παιδί.

 

Πώς βιώνει τη θέση του το δεύτερο παιδί;

Αν μπούμε λίγο στη θέση του, θα δούμε πως έχει πάντοτε μπροστά του ένα μεγαλύτερο αδερφάκι, που πάντα είναι πιο ψηλό, πιο δυνατό και πιο ικανό από εκείνο. Ό,τι και να κάνει, δεν μπορεί (τουλάχιστον κατά την βρεφική και παιδική ηλικία) να το φτάσει, πόσο μάλλον να το ξεπεράσει. Η απόσταση που τα χωρίζει αναπτυξιακά, είναι αδύνατον να καλυφτεί και το δεύτερο παιδί σύντομα το συνειδητοποιεί αυτό. Είναι σαν να τρέχει σε μια κούρσα, που ήδη ο αντίπαλος έχει ξεκινήσει νωρίτερα και πάντα θα προηγείται!

Έτσι, συνήθως, καταφεύγει σε άλλα μέσα. Γίνεται ανταγωνιστικό, αλλά με τον τρόπο του. Προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από το μεγαλύτερο, να τραβήξει την προσοχή, συχνά κάνοντας περισσότερη φασαρία ή προκαλώντας περισσότερη αναστάτωση.

Πολλές φορές, στις οικογένειες το πρώτο παιδί είναι ο καλός μαθητής, ο τελειομανής, που ακολουθεί το δρόμο των γονιών και επιζητά την επιβράβευσή τους, ενώ το δεύτερο είναι ο επαναστάτης, ο ταραξίας, που αμφισβητεί την «οικογενειακή τάξη» και δείχνει να αδιαφορεί για τον έπαινό τους, αλλά προτιμά να τους προκαλεί. Στην πραγματικότητα, κάνει ό,τι μπορεί για να διαφοροποιηθεί από το πρώτο και διεκδικεί το δικαίωμα να είναι ένα διαφορετικό και ξεχωριστό άτομο.

Πιθανότατα, όσο πιο πολύ του αναγνωριστεί η ατομικότητά του και οι ιδιαιτερότητές του, χωρίς συγκρίσεις με το μεγαλύτερο, τόσο λιγότερο θα χρειαστεί να καταφύγει σε επαναστατικές μεθόδους.

 

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς

Ιδιαίτερα, όταν τα δύο παιδιά είναι του ίδιου φύλου, οι συγκρίσεις είναι πιο άμεσες. Συχνά είναι αναπόφευκτες. Όσο λιγότερο τις εκφράζουν οι γονείς, τόσο η ανάγκη για ανταγωνισμό και αναγνώριση θα γίνεται μικρότερη, κάτι που αφορά και τα δύο παιδιά.

Προσπαθήστε να μην καλλιεργείτε τον ανταγωνισμό και να μην κάνετε συγκρίσεις του τύπου «κοίτα τι ήσυχος που είναι ο αδερφός σου» ή «κοίτα πόσο καλή είναι σε αυτό η αδερφή σου, κοίτα να της μοιάσεις». Αναγνωρίστε το κάθε παιδί ως μονάδα και ζητήστε του αυτό που θέλετε, ανεξάρτητα από το τι κάνει το άλλο. Μπορεί να σας φαίνεται ότι ένας τέτοιος ανταγωνισμός θα κάνει καλό, αλλά στην ουσία υποσκάπτετε την αυτοεκτίμηση των παιδιών σας και την ομαλή σχέση τους.

Αφιερώστε χρόνο στο κάθε παιδί ξεχωριστά, ανάλογα με τις δραστηριότητες και τα γούστα του κάθε παιδιού. Προσπαθήστε να ανακαλύψετε τα διαφορετικά ταλέντα που έχει το καθένα. Επειδή ο πρώτος σας γιος είναι πολύ καλός στο ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνει το ίδιο και ο δεύτερος. Σκεφτείτε την εκδοχή ο δεύτερος να μην ενθουσιάζεται με το ποδόσφαιρο, αλλά να προτιμά τη μουσική. Αφήστε το κάθε παιδί να ανθίσει στον τομέα που έχει κλίση.

Θα βοηθήσει πολύ, επίσης, όσο απλό κι αν φαίνεται, να χρησιμοποιείτε το όνομα του κάθε παιδιού στις συζητήσεις σας και στις αναφορές στα παιδιά σας. Οι ταμπέλες «ο μικρός» ή «ο μεγάλος» δεν είναι τόσο αθώες και φέρουν κάποιο φορτίο στην πλάτη του κάθε παιδιού.

 

Όσο δύσκολο κι αν είναι πρακτικά να βρεθεί χρόνος για το κάθε παιδί χωριστά και να του δοθεί ξεχωριστή προσοχή, πραγματικά μια τέτοια προσέγγιση θα κάνει τη διαφορά και θα βοηθήσει πολύ το κάθε παιδί να αισθανθεί άνετα μέσα στην οικογένεια και αργότερα και έξω από αυτήν.

 

 

Ημερ/νία δημοσίευσης: 26 Μαρτίου 2011

Διαβάστε επίσης...