Αρχική σελίδα ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ Κρίσεις θυμού στα αγόρια

Κρίσεις θυμού στα αγόρια

Είναι οι κρίσεις θυμού πιο έντονες στα δίχρονα αγόρια και πώς μπορούμε να τα βοηθήσουμε να τις διαχειριστούν; Γιατί οι ειδικοί αναφέρουν ότι τα αγόρια θέλουν περισσότερη συμπαράσταση όταν βιώνουν συναισθήματα θυμού και φόβου;

 

Μπορεί να μη θέλουμε να κάνουμε διακρίσεις ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια, όμως τόσο η εμπειρία όσο και η επιστήμη μας δείχνουν συχνά πως πράγματι υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις ανάμεσά τους και πως το κάθε φύλο έχει δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τη δική του ιδιοσυγκρασία.

Έτσι, έχει παρατηρηθεί ότι τα αγόρια αντιμετωπίζουν περισσότερη δυσκολία να διαχειριστούν τις κρίσεις θυμού ή τις εκρήξεις της οργής τους στην κρίσιμη ηλικία των 2 ετών περίπου, από ό,τι τα κορίτσια. Μελέτες αποδεικνύουν ότι τα αγόρια έχουν την τάση να κατακλύζονται περισσότερο έντονα από τα αρνητικά τους συναισθήματα, όπως οργή, φόβο, θυμό  ή αντικοινωνική συμπεριφορά από ό,τι τα κορίτσια. Οι έντονες κρίσεις θυμού είναι συχνά το αποτέλεσμα της δυσκολίας τους να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν τέτοια συναισθήματα.

Παρόλο που οι κρίσεις θυμού είναι ένας μικρός εφιάλτης για τους γονείς, στην πραγματικότητα οι ειδικοί έρχονται να μας πουν ότι πρόκειται για ένα φυσιολογικό φαινόμενο, που βοηθά να διοχετευτεί το αρνητικό συναίσθημα και να βγει προς τα έξω.

Ο τρόπος που οι γονείς θα αντιμετωπίσουν τα αρνητικά συναισθήματα του μικρού αγοριού τους θα είναι πολύ καθοριστικός για τη μετέπειτα ψυχική πορεία του παιδιού.

Οι ειδικοί κατατάσσουν σε δύο κατηγορίες τις αντιδράσεις των γονιών: μία αντίδραση είναι να υποτιμούν τα συναισθήματα των παιδιών π.χ. λέγοντας «τι σαχλαμάρες είναι αυτές;» και η άλλη αντίδραση είναι η τιμωρία για τα συναισθήματα.

Ωστόσο, τονίζουν ότι οι γονείς πρέπει να μην τιμωρούν τα παιδιά τους ή να υποτιμούν ή να ειρωνεύονται τα αρνητικά συναισθήματα θυμού ή φόβου που εκφράζουν τα αγόρια τους, π.χ. λέγοντας «μόνο τα μωρά φοβούνται». Τα μικρά αγόρια θα αισθανθούν ντροπή ή ενοχή για τα συναισθήματά τους και θα τα εσωτερικεύουν, δημιουργώντας πιθανές εστίες για προβληματικές συμπεριφορές στα μετέπειτα χρόνια.

Τα παιδιά που είναι 2 ή 3 χρονών και νιώσουν φοβισμένα ή θυμωμένα και τιμωρηθούν επειδή εξέφρασαν τα συναισθήματά τους, στη συνέχεια όταν τέτοιου είδους συναισθήματα επιστρέψουν, μαθαίνουν να τα κρύβουν, συσσωρεύοντας μέσα τους άγχος και φόβο, για να μην αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της τιμωρίας.

Ερευνητές παρατήρησαν ότι τα αγόρια που νιώθουν φόβο ή αγωνία έχουν μεγάλη ανάγκη από τη συμπαράσταση των γονιών τους και την κατανόηση των συναισθημάτων τους. Επιπλέον, όπου ισχύουν έντονα τα στερεότυπα που θέλουν τα αγόρια να μην εκφράζουν φόβο, αλλά να είναι θαρραλέα ή να μην κλαίνε, κάτι τέτοιο δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη διαδικασία και προσθέτει άγχος στα παιδιά και δεν τα οδηγεί τελικά να μπορούν να αποδέχονται και να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως όταν ένα αγόρι προχωρήσει σε βίαιη ή άλλη συμπεριφορά κατά την έκφραση των συναισθημάτων του αυτό πρέπει να είναι αποδεκτό. Επειδή τα παιδιά είναι πολύ μικρά για να κατανοήσουν τη διαφορά, ο γονιός θα πρέπει να είναι πολύ υπομονετικός και κυρίως να μιλήσει με το παιδί για όσα νιώθει. Η συζήτηση και τα λόγια συμπαράστασης είναι η καλύτερη τακτική για μια υγιή αντιμετώπιση του ζητήματος.  

Όταν χρειαστεί να τιμωρηθεί το παιδί επειδή εκφράστηκε με τρόπο μη αποδεκτό, θα πρέπει να γίνει σαφές ότι τιμωρείται για τον τρόπο και όχι για το συναίσθημα. Έτσι, μέσα από τη συζήτηση και την παιδαγωγική αυτή προσέγγιση, μαθαίνει να μη φοβάται τα συναισθήματά του, να τα αποδέχεται και τελικά να βρίσκει τρόπους να τα εξωτερικεύει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν οι γονείς είναι πως τα μικρά αγόρια βιώνουν έντονη αναστάτωση από τα αρνητικά τους συναισθήματα και χρειάζονται συμπαράσταση και βοήθεια για να το αντιμετωπίσουν.

 

 

Ημερ/νία δημοσίευσης: 21 Αυγούστου 2011

Διαβάστε επίσης...