Πηγαμε στον κινηματογραφο και όλα πηγαν περιφημα. Ειχαμε θεσεις διπλα σε διαδρομο, για να μπορουμε να φυγουμε ανα πασα ωρα και στιγμη, αλλα ευτυχως δε χρειαστηκε. Δε φοβηθηκε ουτε το δυνατο ηχο ουτε τη μεγαλη οθονη. Την ειχα προετοιμασει βεβαια για το πώς θα είναι στον κινηματογραφο. Μονο λιγο μετα την πρωτη ωρα αρχισε να κουνιεται στην καρεκλα της, σηκωθηκε λιγο και ξανακαθισε. Την ταινια τη χαρηκε πολύ, συγκινηθηκε κιολας. Το μονο αρνητικο ηταν ότι η ταινια βασιζοταν σε ένα πολύ γνωστο παραμυθι, αλλα όπως ηταν φυσικο το παρουσιαζε από διαφορετικη σκοπια, γεγονος που ξενισε την κορη μου, που ολο με ρωτουσε: Μα ποτε μαμα θα γινει αυτό, ποτε θα γινει εκεινο; Ευχαριστω για τις απαντησεις σας! (Μαθαμε και τη ελληνικη λεξη: κινηματογραφος!)