Μόλις διάβασα το καταπληκτικό άρθρο του mamakid "Η τέλεια μαμά… εξαντλήθηκε!" ( www.mamakid.gr/index.php?option=com_cont...-17-33&Itemid=55) και αναρωτιόμουν πώς αισθάνεστε εσείς τελευταία? Ειλικρινά, εγώ μαμά 3 παιδιών μικρής ηλικίας αισθάνομαι πραγματικά πολύ πολύ κουρασμένη....σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά...Και δεν νομίζω ότι είναι ένα σύνδρομο που χτυπάει τις μαμάδες 3 παιδιών μόνο...νομίζω ότι είναι ένα σύνδρομο που χτυπάει τις μανούλες που προσπαθούν να είναι τέλειες σε όλα. Με ένα εξαντλητικό πραγματικά τρέξιμο αποκλειστικά για τα παιδιά, που ξεκινάει νωρίς το πρωί και σταματάει αργά τη νύχτα (αν κοιμηθούμε το βράδυ), με όλες αυτές τις "εξωσχολικές" δραστηριότητες, με μαγειρέματα, δουλειές εντός σπιτιού, δουλειές εκτός σπιτιού.....Τί κάνετε εσείς? πώς τα καταφέρνετε? Προσωπικά την μία στιγμή μπορεί να καμαρώνω και να δακρύζω από την χαρά μου για τα ζουζούνια μου και την άλλη να κλαίω γιατί απλά δεν αντέχω άλλο...
Εσείς πώς πάτε? Πώς αντιμετωπίζετε τις καταστάσεις? μελαγχολείτε? αισθάνεστε τύψεις αν κάτι δεν έχετε καταφέρει? αν κάτι κάνατε λάθος? Βρίσκετε χρόνο για εσάς?

Πολύ ενδιαφέρον θέμα.... Τι να σου πω ΤΦΑ, νομίζω κι εγώ ότι και με το ένα βγαίνεις οφ.... Βέβαια, εγώ με τον δικό μου αυτό που βλέπω είναι πως όσο μεγαλώνει, τα πράγματα στρώνουν και προς το παρόν δεν παίζει να κάνω άλλο... Αλλά πράγματι, ώρες ώρες έχει φύγει η μέρα μου και δεν έχω προλάβει να συμμαζέψω το μυαλό και τις σκέψεις μου... Και καλά όσα λέμε για τον θηλασμό, αλλά επειδή έχουμε πολλά μέτωπα ανοιχτά, κάπου είναι λογικό να χάνουμε τη μπάλα... εγώ κάποιες φορές έπιασα τον εαυτό μου να μην τον αναγνωρίζω... να έχω χρόνια να κάνω κάποια πράγματα που μου αρέσουν, γιατί απλά δεν χωράνε πια στο πρόγραμμα, ούτε να τα σκεφτώ, ούτε να τα κανονίσω... Ήμουν και από τις φίλες μου η πρώτη που έκανα παιδί και μου είχε πέσει βαρύ που εκείνες είχαν (και οι περισσότερες ακόμα έχουν!!) το ίδιο πρόγραμμα, βόλτα, να μπορούν να κάνουν και κανένα ξενύχτι πού και πού!!! Κι εγώ έπρεπε στις 9 να είμαι πίσω!!! Την ώρα που εκείνες έβγαιναν!! Δεν ξέρω αν φαίνεται άσχετο με την εξάντληση, αλλά εγώ το λέω γιατί π.χ. εμένα το να βρεθώ με τις φίλες μου λειτουργεί πολύ αναζωογοννητικά...
Α, και κάποιες φορές θυμάμαι πιο παλιά που ήταν μικρότερος και ήμουν πολλές ώρες μαζί του, ότι έλεγα " βρε παιδί μου, να μιλήσω με έναν συνομίληκο!!!!" Όλα αυτά είναι και ψυχική εξάντληση, γι' αυτό και τα αναφέρω στο θέμα... Δεν ξέρω τι λέτε;...

Κι εγω σιγουρα πασχω από το «συνδρομο της τελειας μαμας»!! Γενικως ειμαι τελειομανης από τη φυση μου και κανοντας το πρωτο παιδι επαθα πραγματικο σοκ. Πολλες φορες αναρωτιομουν που βρισκουν οι ανθρωποι τη χαρα στο να κανουν παιδια, γιατι εγω μονο δυσκολιες βρισκω!! (ναι, ναι το σκεφτηκα κι αυτό!). Μου πηρε καιρο να αποδεκτω ότι τα πραγματα δεν μπορουν να είναι τελεια, ότι το σπίτι πολλες φορες θα είναι ακατασταστο, ότι καποιες φορες δε θα περναω τοσο χρονο με το παιδι μου οσο θα ηθελα κλπ Το εχω καταφερει αρκετα, αλλα όχι τελειως. Τυψεις; Απειρες… Κυριως με το πρωτο παιδι…Και ειδικα όταν εχανα την ψυχραιμια μου και φωναζα, τα πραγματα ηταν ακομη χειροτερα. Και τωρα τα πραγματα είναι πολύ δυσκολα. Ειμαι μονη στο σπίτι, εχω τα δυο παιδια, η μικρη είναι ακομη μπεμπα και ο υπνος δεν εχει «στρωσει», δουλευω…χαμος. Αλλα τωρα ειμαι πιο συνειδητοποιημενη, και πιο ψυχραιμη. Ναι! σερφαρω στο ιντερνετ να βρω τα καλυτερα αρθρα, ναι! διαβαζω παιδοψυχολογια, συμμετεχω στην ομαδα συμβουλευτικης γονεων στον παιδικο σταθμο της κορης μου, αλλα θεωρω ότι ειμαι πιο χαλαρη τωρα σε σχεση με το πρωτο παιδι. Αυτό που λεω στον εαυτο μου είναι ότι κανω ότι καλυτερο μπορω, ότι αγαπω τα παιδια μου και τους το δειχνω, και αν μη τι άλλο εχω δυο παιδια που συνεχεια γελουν – ή μαλλον ξεκαρδιζονται στα γελια!! Εκει λοιπόν που παει να με παρει από κατω, και να πω δεν αντεχω άλλο ή να με πιασουν οι τυψεις για τα λαθη που κανω, τις βλεπω που γελουν, που είναι ευτυχισμενες, και σκεφτομαι πως δεν μπορει, κατι σωστο εχω κανει γι’ αυτά τα παιδια .. και συνεχιζω!!

Διάβασα κι εγώ το άρθρο σας... Βρήκα στοιχειά από τον εαυτό μου. Πάντως, εγώ έπαψα να νιώθω τόσο παγιδευμένη από τότε που πήγε και η μικρή στο δημοτικό. Αφού στρώσαμε ένα πρόγραμμα με το διάβασμα και τα εξωσχολικά, βρήκαμε ένα ρυθμό. Και γνώρισα και άλλες μαμάδες που πηγαίνουμε μαζί τα παιδιά και τα λέμε και είναι αρκετά χαλαρωτικό... Και η μικρή πια προτιμάει να παίζει με τις φίλες της παρά να ζητάει τη δική μου παρέα και έχουμε καλύτερες ισορροπίες... Δεν ξέρω αν σας δίνω λίγο κουράγιο!!!

Μας δίνεις Ράνια, μας δίνεις! Εlis, σε νιώθω απόλυτα!και εγώ αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανα κάτι για μένα...κάτι που να με ευχαριστεί...έχω αρχίσει να ευχαριστιέμαι το super market! να με αναζωογονεί! Και εμάς οι παρέες μας ακόμη δεν έχουν προχωρήσει σε οικογένεια...και έιναι ένα θέμα. Ένα άλλο θέμα είναι ότι δεν έχω όρεξη να βγω, γιατί δεν αντέχω να γυρίσω ας πούμε 12 το βράδυ και να πρέπει να σηκωθώ 3-4 φορές μέσα στη νύχτα. Μου έχει λείψει να πίνω κρασάκι με αγαπημένους φίλους χωρίς να σκέφτομαι τί θα ακολουθήσει. Άσε το πρότυπο της τέλειας μαμάς και γυναίκας....πρέπει , θέλω να προσέχω να είμαι τέλεια σε όλα μου....Στα παιδιά μου, στο σπίτι μου, στον άντρα μου...χαχα..στην πεθερά μου...σε όλους και σε όλα...
Αχ, Χρύσα αυτό που λες είναι πολύ σημαντικό. Όλες διαβάζουμε, συμμετέχουμε σε ημερίδες, κάνουμε ότι μπορούμε για να αγγίξουμε την τελειότητα....και αυτό που μετράει τελικά είναι να είναι ευτυχισμένα....Εκεί ξέρεις ότι κάνεις καλή δουλειά! Ευτυχισμένα παιδιά= ευτυχισμένοι ενήλικες!
Από εκεί παίρνουμε κουράγιο να συνεχίσουμε!
Σε μια δημιουργική ομάδα, στην οποία συμμετείχε ο Τίμος ως δίχρονο, τους ζητήθηκε να ζωγραφίσουν το σπίτι τους....χρησιμοποίησε τα πιο φωτεινά και χαρούμενα χρώματα...με έκανε και εμένα πολύ ευτυχισμένη....

Και ναι και εγώ ξεσπάω συχνά...και δεν νομίζω ότι έχω το δικαίωμα με 3 χαρούμενες φατσούλες...αλλά δεν γίνεται...κάποιες φορές απλά δεν μπορώ....απλά φροντίζω να τους εξηγήσω μετά, και να μην κοιμηθούμε ποτέ μα ποτέ τσακωμένοι....Κάποιες φορές μάλιστα έχω ξαπλώσει δίπλα στον μεγάλο και ξυπνώντας τον του είπα πόσο τον αγαπάω και να με συγχωρεσει που του φώναξα.... αυτά....ευχαριστώ μανούλες που μοιραζόμαστε αυτά τα τόσο λεπτά και ευαίσθητα θέματα....

TFA, θυμάμαι κι εγώ όταν ήταν μικρός με το σούπερ μάρκετ!!!! Ήταν η επίσημη έξοδος και βόλτα μας!!! Χαχαχα!!! Είδες πώς αλλάζουν τα πράγματα ΠΠ και ΜΠ (προ παιδιού και μετά παιδιού!!!!!). Ή που με τον άντρα μου πηγαίναμε για καφέ σε καφετέρια για 2 ώρες εδώ στη γειτονιά όταν βρήκαμε μια φίλη να τον κρατάει 2 ωρίτσες τη βδομάδα όταν ήταν ενάμιση!!!! Και θεωρούσαμε ότι κάναμε ΤΗΝ έξοδο!!! Χαχαχαχαχα!!! Που εγώ θεωρούσα (προ παιδιού εννοείται!!!!) ότι οι καφετέρειες είναι για ξενέρωτους!!!! Χαχαχαχα!!!
Παιδιά, να το δούμε πιο αισιόδοξα πάντως, εγώ νομίζω ότι αφού τα χρόνια πέρασαν μέχρι τώρα γρήγορα, έτσι γρήγορα θα περάσουν και τα υπόλοιπα χρόνια και ώσπου να το καταλάβω, θα έρχεται ο γιος μου, θα μιλάει με βαριά φωνή, θα με περνάει ένα κεφάλι και θα μου λέει, "μάνα, βγαίνω, θα έρθω αργά!" και θα είναι 15 χρονών!!! Χαχαχαχαχα!!!!! Οπότε, θα κάνουμε με όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει, τη ζωή μας πιο άνετα!!! Χαχαχαχα!!!! Τι λέτε;;!!!