Καλημέρα σε όλους, είναι ένα θέμα που με απασχολεί πολύ τελευταία που μεγαλώνει και ο μικρός... Μένουμε στην Αθήνα, σε μια μέτρια γειτονιά, εννοώ, ούτε πολύ χάι (!) , ούτε πολύ προβληματική. Με τα στενά της, λίγη κίνηση, πολυκατοικίες κτλ, ανηφόρες κτλ. Θεωρώ τραγικό αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια όλο και πιο έντονο, που τα παιδιά δεν ξεκολλάνε από το διαμέρισμα και τους αρέσει κιόλας!!! Και στη δική μου γενιά, δεν παίζανε πολλά παιδιά στο δρόμο... Από την άλλη, δεν θέλω να τον μεγαλώσω με υπερπροστασία, σε "γυάλα", ούτε να προτιμάει το διαμέρισμα από τη βόλτα ή την εξοχή. Θέλω να μη γίνω υπερβολική, αλλά ούτε και ανεύθυνη, δηλαδή να έχω το παιδί χύμα να παίζει στο δρόμο κινδυνεύοντας από τα αυτοκίνητα και ποιός ξέρει τι άλλο.... Πραγματικά θα ήθελα τη γνώμη σας... Στην Αθήνα (γιατί πιστεύω ότι σε άλλες πόλεις είναι καλύτερα τα πράγματα) θα αφήνατε το παιδί να παίζει έξω; Και από ποιά ηλικία ας πούμε;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Λευκοθέα, είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα αυτό που ανοίγεις! Προσωπικά δεν θα άφηνα το παιδί μου να παίξει έξω....μόνο του, τώρα πια...στις συνθήκες που αναφέρεις. Ξέρεις το ένα θέμα είναι τα αυτοκίνητα και είναι πολύ σοβαρό. Υπάρχει όμως ένα άλλο θέμα πολύ πιο τρομακτικό κατα την άποψή μου. Οι "κλέφτες" παιδιών. Και δεν είναι θέμα μόνο της Αθήνας, αλλά ολόκληρης της Ελλάδας. Είναι κάτι που με τρομάζει ακόμη και όταν είμαι μαζί τους π.χ. στις κούνιες...με τα τρια τους μόνη μου...και το μωρό στο καρότσι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου υπερπροστατευτικό...ίσα ίσα, το αντίθετο. Ούτε υστερίες όταν χτυπάνε, ούτε άγχος μην τρέξουν... αλλά αυτό το θέμα...το τρέμω...και ειλικρινά...πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται καμιά φορά..."παναγίτσα μου (και δεν πολυ πιστεύω...) αν είναι να μου πάρει κάποιος το παιδί μου...απλά να το πουλήσει σε μία οικογένεια....ολόκληρο...ή να μην καταλήξει στα φανάρια". Τραγική είμαι? ελπίζω να μην σε τρόμαξα...είναι η φοβία που έχω...και νομίζω ότι είναι ένα θέμα...στις σημερινές γειτονιές...μικρές ή μεγάλες. Τώρα για τα αυτοκίνητα...κάπου διάβασα...ότι τα παιδιά (άθελά τους) δεν έχουν σωστή αίσθηση...της χρονικής απόστασης....δηλαδή ένα αυτοκίνητο που έρχεται...ο.κ.το αντιλαμβάνονται...αλλά νομίζουν ότι αργεί ακόμη να φτάσει...παρότι το έχουν δει. Δηλαδή ακόμη και αν τα διδάξεις να κοιτάζουν για τα αυτοκίνητα (κάτι που έχω κάνει π.χ. στον σχεδόν 5 Τίμο και στον 2,5 Φοίβο), υπάρχει ακόμη κίνδυνος. Άλωστε δεν είναι τόσο ψηλά...οπότε όταν υπάρχει ένα φυσικό εμπόδιο....π.χ. κάδος...ο οδηγός δεν μπορεί να τα δει...πριν πεταχτούν....αυτά...πάντα κατά την άποψή μου....

Εγώ πάντως, πολύ δύσκολα! Δηλαδή μάλλον αποκλείεται!!! Προτιμώ να είμαι ήσυχη με όλα αυτά, παρά να είναι η ψυχή μου στην κούλουρη για να παίξουν λίγο έξω... Εκτός αν είναι σε μέρος που υπάρχει επιτήρηση και πρόγραμμα. Αλλά ετσι στο δρόμο, φοβάμαι πάρα πολύ τα αυτοκίνητα που δεν προσέχουν καθόλου και τρέχουν στα στενά, αλλά και αυτό που λέει η προηγούμενη μανούλα, για απαγωγείς παιδιών. Δυστυχώς ο κόσμος έχει αγριέψει πολύ και αναγκαστικά κλεινόμαστε μέσα.

Λευκοθεα, είναι οντως ένα μεγαλο θεμα αυτό που ανοιγεις, το οποιο πιστευω ότι δεν αφορα πλεον μονο την Αθηνα, αλλα και αρκετες επαρχιακες πολεις. Συμφωνω με τις προηγουμενες μαμαδες. Μονη της να παει να παιξει στη γειτονια, με τιποτα!Εξαλλου είναι μικρη. Δηλαδη, κι εγω που μεγαλωσα στην επαρχια σε άλλες εποχες (ενταξει υπηρχαν και τοτε τα αυτοκινητα – δεν ειμαι τοσο «παλια»- αλλα δεν υπηρχαν τοσοι κινδυνοι), αρχισα να παιζω στη γειτονια με τα αλλα παιδια χωρις την επιβλεψη της μαμας μου καποια στιγμη στο δημοτικο, όχι στην προσχολικη ηλικια. Βεβαια, αυτό δε σημαινει ότι τα παιδια θα μενουν συνεχεια στο διαμερισμα. Για εμας υπαρχουν οι κουνιες και τα παρκα σχεδον σε καθημερινη βαση αρκει να το επιτρεπει ο καιρος, οι εκδρομες στη φυση (παμε συχνά στο Μαραθωνα και μαζευουμε λουλουδια κλπ), το χωριο το καλοκαιρι. Εννοειται βεβαια πως παντοτε την επιβλεπω (και παλι ωρες ωρες τρεμει το φυλλοκαρδι μου). Πρεπει όμως να ξερουμε ότι δεν μπορουμε παντοτε να επιβλεπουμε τα παιδια μας. Ειδικα στην εφηβεια, οπου κι εκει οι κινδυνοι είναι πολλοι, τι θα κανουμε; (το προχωραω λιγο το θεμα).

Καλημέρα κι ευχαριστώ για τις απαντήσεις κορίτσια! Εννοείται ότι δεν εννοούσα να βγει το παιδί π.χ. από 5 χρονών μόνο του έξω... απλά είναι ένας προβληματισμός και μέσα σε αυτόν αναρωτιέμαι και για την κατάλληλη ηλικία, δηλαδή πότε μπορείς να είσαι σχετικά πιο ήσυχος (αν υπάρχει αυτό!!), ας πούμε πότε, στα 8; στα 10; στα 12; Βλέπω και γύρω μου διάφορα βρε παιδιά, ο γείτονας που έχει μαγαζί έχει ξαμολητά 3 κουτσούβελα, τα 2 προνήπιο και νήπιο νομίζω, τα πιο μικρά, και κυκλοφορούν και με το ποδήλατο καμιά φορά και περνάνε και το δρόμο και πηγαίνει εμένα η ψυχή μου στην κούλουρη! Εντάξει, είναι στο μαγαζί, αλλά πόσες φορές τα έχουν ψάξει κι αυτά έχουν πάει παραπέρα. τα ξέρει η γειτονιά, αλλά....

Απέναντι στο σπίτι πάλι, είναι ένα αγοράκι (αλβανάκι, αλλά δεν το λέω ρατσιστικά, απλά οι άνθρωποι φαίνεται ότι έχουν πιο χύμα συνήθειες, αυτό μόνο) που το θυμάμαι έξω από τα 5, τώρα πάει σχολείο. Είναι μασκώτ της γειτονιάς βέβαια!!! Χαχαχα!

Σίγουρα δεν θέλω κάτι τέτοιο, να τον χάνω και να μην ξέρω πού είναι, αλλά από την άλλη λέω, δεν πάθανε και τίποτα τα παιδιά...

Μια φίλη μου πάλι με 3 κορίτσια, ακόμα και στο γυμνάσιο τα πήγαινε εκείνη στα διάφορα μαθήματα γιατί φοβόταν στο δρόμο τα διάφορα...

Προσπαθώ κι εγώ να βρω πού είναι το λογικό και πού η υπερβολή!!! Σίγουρα γίνονται πολλά και αν δεις πόσα παιδιά αγνοούνται, σε πιάνει κάτι... αλλά δεν θέλω να κάνω το παιδί μου να νιώθει τόσο περιορισμένο εξαιτίας δικών μου φόβων... Τι λέτε; Πιστεύετε ότι δεν μπορούμε πχ. να τα μάθουμε να προστατεύονται; Δεν υπάρχει κάποια ηλικία που να είσαι πιο άνετος; Βέβαια, κι αυτό που λες Χρύσα, με την εφηβεία... δεν έχεις άδικο, τότε θα μπορούν ας πούμε να προστατευτούν από κάποια πράγματα και να μην ακολουθούν τον καθένα π.χ., αλλά θα υπάρχουν άλλοι κίνδυνοι... δεν ξέρω, αν σας κουράζω κιόλας, απλώς δεν θέλω να τον κλείσω σε "γυάλα"!!

Λευκοθέα, ειλικρινά ειλικρινά δεν ξέρω τί να σου απαντήσω. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θυμάται τις σκανταλιές που έκανα..και λέω....δίκιο είχαν οι δικοί μου...ή όσα δεν μάθανε....να λέω παναγίτσα μου μην συμβει τίποτα άσχημο στα παιδιά μου. Και τί εννοώ....π.χ. μεγάλωσα σε ένα προάστιο Αγία Μαρίνα Κορωπίου, που πριν από 30 χρόνια δεν είχε τίποτα! και το εννοώ. 3-4 σπίτια στην γειτονιά...με πολλά ενδιάμεσα χωράφια εκεί. Με θυμάμαι να παίζω πετροπόλεμο με την πάνω γειτονιά στα κρυφά.... ή να σκαρφαλώνω σε βράχους κατακόρυφους για να δω την υπέροχη θέα της θάλασσας από ψηλά....και φυσικά οι γονείς μας να μην ξέρουν τίποτα....εγώ και τα ξαδέλφια μου. Αυτοκίνητα όχι...σπάνια....εκτός αν αποφασίζαμε να κατεβούμε στην παραλιακή...λεωφ. ποσειδώνος...που είχε μπόλικα, με τα ποδήλατα. Μία φορά το είχα κάνει στο δημοτικό...και φυσικά δεν το ξανάκανα....θυμάμαι πόσο είχα τρομάξει με την ταχύτητα των αυτοκινήτων και είχα και το άγχος του μικρότερου κατά 4 χρόνια αδελφού μου! Πόσα χτυπήματα? Εγώ μάλλον τυχερή μετράω στα πιο σκληρά μόνο μία σπασμένη μύτη και κάτι σκισμένα χείλια σε μία πρόσκρουση με το ανώμαλο έδαφος του βουνού. Και λίγα έχω πάθει. Ο αδελφός μου? άστα! έχω φάει πολύ ξύλο από τη γιαγιά μου...Άντε να βρεις και αυτοκίνητο να τον πάς στη Βούλα....
Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή ηλικία. Αυτό όμως στο οποίο καταλήγω είναι οτι θέλω να ξέρω που βρίσκονται, δηλαδή να ενισχύσω την εμπιστοσύνη μεταξύ μας, και επίσης να τα μάθω να αναγνωρίζουν πιθανούς κινδύνους. Κάτι όμως που εξαρτάται από το κάθε παιδί. Δεν έχουν όλα τα παιδιά ανεπτυγμενη την ίδια αίσθηση κινδύνου.
Πότε θα περάσουν το δρόμο μόνα τους για να πάνε σχολείο. Το βλέπω προς τη α' γυμνασίου. Εγώ πήγα σχολείο μόνη μου β' γυμνασίου. αν μάθαιναν όμως οι δικοί μου ότι έκανα ωτο στοπ- όταν ξεθάρεψα αρκετά με τις φίλες μου, αντί να περιμένω το ΚΤΕΛ, δεν νομίζω ότι θα με ξανάφηναν. και τώρα που το σκέφτομαι...ανατριχιάζω. Τώρα για την εφηβεία....τί να σας πω...Νομίζω πώς γενικά, λειτούργησε με τους γονείς μου η σχέση εμπιστοσύνης, κάτι που στις εξόδους δεν ρίσκαρα ποτέ να χάσω. Δηλαδή ήμουν εκεί, με αυτόν/αυτή, και θα γύριζα τότε. Ή θα ερχόταν να μας πάρει κάποιος κοινός γνωστός τότε. Αν υπήρχε λόγος καθυστέρησης σοβαρός θα ειδοποιούσα. Τέλος, θυμάμαι περιστατικό με κοπάνα στη γ' γυμνασίου. Έκανα μία ολοήμερη...βόλτα στη γλυφάδα....Φυσικά μετρήθηκαν οι απουσίες. Βλέπει ο μπαμπάς μου τις 6 απουσίες και έγινε θέμα. Όχι με φωνές αλλά με το φιλότιμο. Χάνω την εμπιστοσύνη μου, μου λέει. Δεν με πείραξε που έχασες τα μαθήματά σου (αυτό ήταν το δικό μου άγχος) αλλά το ότι δεν ήξερα που ήσουν για 6 ολόκληρες ώρες. Τώρα πια τον καταλαβαίνω. Στην επόμενη, λοιπόν, φρόντισα να του πω, ότι μπαμπά, αύριο δεν πάω σχολείο, αλλά πάω βόλτα. Τσίνισε. Αλλά δεν είχε επιλογή. Άλλωστε δεν γινόταν και συχνά. Νομίζω λοιπόν πώς το κλειδί είναι η ειλικρίνεια και η εμπιστοσύνη. Τα χρονικά όρια...εξαρτώνται από το κάθε παιδί. Αυτά, Λευκοθέα. Και δεν νομίζω ότι μεγαλώνεις τα παιδιά σου σε γυάλα. Έχουν αλλάξει πολύ οι εποχές. Και για μένα ισχύει, φύλαγε τα ρούχα σου.....

Καταλαβαίνω τι εννοείς, σίγουρα κι εμείς είχαμε άγνοια κινδύνου!! Πρόλαβες και την επόμενη ερώτησή μου, πότε θα αφήνατε το παιδί να πάει μόνο του σχολείο! Εγώ θυμάμαι πως πήγαινα μόνη μου στην έκτη δημοτικού, αλλά μέχρι την πέμπτη πήγαινα μακριά με σχολικό... οπότε δε μπορώ να συγκρίνω. Στην έκτη βέβαια μου ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Αλλά μέχρι το σχολείο πιο πολύ κυκλοφορούσα μόνη μου. Λιγότερο έτσι χύμα έξω.. Στο γυμνάσιο αυτό πια. Βέβαια, τα παιδιά είναι διαφορετικά σήμερα, και τα παιδιά είναι πιο ξεπεταγμένα, και οι κίνδυνοι μεγαλύτεροι, τι να πω. Και για το σχολείο, σίγουρα παίζει ρόλο πού μένεις και τι δρόμους πρέπει να περάσει το παιδί, ας πούμε αν πηγαίνει μόνο από στενά ή αν πρέπει να περάσει μεγάλη λεωφόρο που είναι πολυ πιο επικίνδυνο.

Δεν ξέρω βρε παιδιά. Στην επαρχία είναι και αλλιώς, έχεις το γείτονα και τη γειτόνισσα που κοιτάει τι κάνεις και σε κουτσομπολεύει, αλλά σου φυλάει και το σπίτι και τα παιδιά σου... τουλάχιστον αυτή την εικόνα παίρνω όσο είμαι το καλοκαίρι, όλοι γνωστοί και μια γειτονιά, δε μπορεί να χαθεί παιδί....

Πάντως, γενικά προβληματίζομαι, ας πούμε, φτάσαμε μέσα σε λίγα χρόνια, ίσως κυρίως εδώ στην πρωτεύουσα, να λέμε (και να μας λένε τότε οι δικοί μας γονείς) ότι "μη μιλάς σε ξένους". Νομίζω πως αυτό δεν υπήρχε παλιά, δηλαδή υπήρχε ο ξένος άλλά ήταν αυτός που δεν ήταν από την πόλη ή τη γειτονιά. Αλλά μιλούσαμε μεταξύ μας οι άνθρωποι κι ας μη γνωριζόμασταν... Αυτο το πράγμα που κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας λες και είμαστε πιθανοί εγκληματίες, δεν ξέρω, μου φαίνεται ακραίο. Μήπως δηλαδή εντάξει, υπάρχει εγκληματικότητα, αλλά δεν έχει κάποιο νόημα να ζούμε μέσα σε τόση καχυποψία! Ας πούμε, πόσες φορές μια καλή γιαγιούλα στο δρόμο δε μιλάει σε ένα χαριτωμένο παιδάκι. Φαντάσου τώρα να το έχουμε τρομοκρατήσει το παιδί μας και να του λέμε "μη μιλάς σε κανένα που δεν ξέρεις"!!! Νομίζω ότι στην εποχή μας αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά να αναγνωρίζουν λίγο τις επικίνδυνες καταστάσεις, που ίσως εμείς δεν πολυκαταλαβαίναμε, όπως π.χ. είπες Timos για το ωτοστοπ!!! Σήμερα φαντάζομαι θα σου σηκώνεται η τρίχα αν σκεφτείς πόσο ρίσκο ήταν!!!

Ελπίζω να μη σας κούρασα, σκέψεις κάνω!!!

Αν μου σηκωνεται η τρίχα??? άστο...σε συνδυασμό με το ότι τώρα είμαι μάμα ... άστο καλύτερα....Αυτό το μή μιλάς σε ξένους....είναι κάτι που γενικά απορρίπτω.. Άλλωστε είμαι άνθρωπος που αν διασταυρωθεί το βλέμμα μου με κάποιον μπορεί να πω και καλημέρα....έτσι έχω μάθει...τί να κάνω. Άλλωστε καλό είναι να μην μαθαίνεις κάτι τέτοιο στο παιδί σου γιατί πρακτικά...συνήθως πρώτα θα τον πιάσει φίλο και μετά θα στην κάνει...Μπορείς να πεις ίσως δεν μπαίνεις σε ξένα αυτοκίνητα. Ή δεν τρως από ξένους χωρίς να ρωτήσεις κάποιον δικό σου. Δεν ξέρω...δεν ξέρω πόσους κινδύνους μπορεί κανείς να προβλέψει και να τους διδάξει!
Πάντως είναι σίγουρα μία λύση να μάθουν να αναγνωρίζουν πιθανούς κινδύνους...τώρα πώς? δεν ξέρω...