Αρχική σελίδα ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ Γιατί δεν συμμετέχει το παιδί μου όπως τα υπόλοιπα;

Γιατί δεν συμμετέχει το παιδί μου όπως τα υπόλοιπα;

Πολλές μαμάδες αναρωτιούνται και ανησυχούν, παρατηρώντας το παιδί τους σε σύγκριση με τα υπόλοιπα, όσο εκείνο παρακολουθεί το πρόγραμμα μιας ομάδας, «γιατί δεν συμμετέχει το παιδί μου, όπως κάνουν όλα τα υπόλοιπα;». Υπάρχει λόγος να ανησυχούν και τι μπορεί να συμβαίνει;

Η αλήθεια είναι ότι η ενεργή συμμετοχή, όπως αυτή αξιολογείται με τα μάτια ενός ενήλικα, μέσα στο πρόγραμμα μιας ομάδας, ποικίλει ανάλογα με την ηλικία, τις εμπειρίες  και το χαρακτήρα του κάθε παιδιού.

Για παράδειγμα, παιδιά τα οποία δεν έχουν συμμετάσχει ξανά σε ομαδικά προγράμματα και έχουν έναν αρκετά εσωστρεφή χαρακτήρα, είναι φυσικό να μη θέλουν εξαρχής να εμπλακούν σε όλες τις δραστηριότητες. Ενδεχομένως να τα «τρομάζει» η άνετη συμμετοχή των υπόλοιπων, η φασαρία, οι φωνές και μπορεί να χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο προσαρμογής σε σχέση με άλλα παιδιά. Ωστόσο, εξακολουθούν να παρατηρούν και να καταγράφουν τα πάντα και αυτό είναι ένα στοιχείο που θα το εμφανίσουν στο σπίτι, ή σε άσχετες στιγμές, όπου θα τα δούμε να μιμούνται «όλο το μάθημα, τη δασκάλα και τα άλλα παιδιά», δείχνοντας έτσι ότι στην πραγματικότητα έχουν παρακολουθήσει με ενδιαφέρον.

Αντίθετα, παιδιά με εξωστρεφή χαρακτήρα, ακόμη κι αν δεν έχουν ξαναβρεθεί σε πλαίσιο ομάδας, δείχνουν από την πρώτη στιγμή ότι εγκλιματίζονται καλά και ότι συμμετέχουν με ενθουσιασμό. Δεν αποκλείεται, όμως, σε μια πιο προχωρημένη χρονική στιγμή να εκδηλώσουν είτε άρνηση, είτε επιθετικότητα προς άλλα παιδιά, είτε μία κινητικότητα  που δεν είχαν τις πρώτες φορές. Αυτό σημαίνει, ότι ακόμη κι αυτά τα παιδιά χρειάζονται το χρόνο τους για να προσαρμοστούν πραγματικά στις απαιτήσεις της ομάδας και να νιώσουν μέλη της, συνεπώς όλα αυτά είναι φυσιολογικά.

Άλλη περίπτωση μπορεί να είναι παιδιά που έχουν μεγάλη εμπειρία ως προς τη συμμετοχή τους σε ομαδικά προγράμματα, αλλά μπορεί να εκδηλώσουν είτε άρνηση (η οποία μπορεί να κρύβει κούραση), είτε δυσκολία στον αποχωρισμό από τους ενήλικες συνοδούς τους, δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι «μπορώ να είμαι μόνος μου, αλλά να ξέρεις ότι δεν μου αρέσει και δεν είναι αυτό που θέλω!».

Όταν όλα αυτά συμβαίνουν π.χ. στον παιδικό σταθμό, όπου οι γονείς δεν είναι παρόντες, δεν αξιολογούνται ιδιαίτερα σημαντικά. Όταν, όμως, παρατηρηθούν φαινόμενα μη συμμετοχής σε δραστηριότητες που είναι παρόντες και οι γονείς π.χ. παιδικά πάρτυ, προγράμματα μουσείων ή δραστηριότητες σε μαθησιακές ομάδες για γονείς και παιδιά (π.χ. μουσική), οι ενήλικες αγχώνονται, πιέζουν, θυμώνουν, κουράζονται και αναρωτιούνται πολύ συχνά εάν αξίζει ο κόπος να το πάνε σε αυτές τις δραστηριότητες.

Η απάντηση είναι ότι ΝΑΙ, ΑΞΙΖΕΙ. Αξίζει ακόμα κι αν δείχνει ότι δε συμμετέχει, γιατί έτσι κοινωνικοποιείται και μαθαίνει, εισπράττοντας ερεθίσματα. Βεβαίως οι δραστηριότητες πρέπει να είναι επιλεγμένες και κατάλληλες για την ηλικία του σε όμορφους και ελκυστικούς  χώρους.

Εάν στις πρώτες μας προσπάθειες να εντάξουμε το παιδί μας σε ομαδικό πρόγραμμα, συναντήσουμε δυσκολία, μπορούμε να έχουμε κατά νου τα εξής:

  • Δεν χρειάζεται να αγχωθούμε, γιατί τότε δεν το βοηθάμε. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για φυσιολογικές αντιδράσεις κι όχι παθολογικές.
  • Μπορούμε να φροντίσουμε την επόμενη φορά να πάμε μαζί με κάποιον φίλο ή φίλη του που ήδη γνωρίζει και αγαπάει, βοηθώντας το έτσι να προσαρμοστεί καλύτερα.
  • Καλό είναι αρκετή ώρα πριν φύγουμε από το σπίτι να μην έχει αρχίσει να ασχολείται με κάτι που πιθανά δε θα θέλει να διακόψει ( π.χ. να βλέπει dvd), γιατί τότε αυξάνουμε τις πιθανότητες να αντιδράσει αρνητικά.
  • Ακόμα κι αν ξεκινήσει με αρνητισμό από το σπίτι, εφόσον το δούμε ότι παρακολουθεί ήρεμα, δεν κλαίει και φεύγει ευχαριστημένο, σημαίνει ότι πέρασε καλά, ακόμα κι αν ήθελε απλώς να παρακολουθεί από μακριά. Άρα ακολουθείται η σωστή πορεία, και είναι θέμα χρόνου να προσαρμοστεί.
  • Ο χρόνος προσαρμογής ποικίλει από παιδί σε παιδί τόσο πολύ, που το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορούμε να κάνουμε, είναι να συγκρίνουμε το δικό μας παιδί με το παιδάκι κάποιας φίλης/φίλου μας.
  • Χρειάζεται πολλές φορές να συζητήσουμε με το παιδί, όσο μικρό κι αν είναι, πριν και μετά τη δραστηριότητα, γιατί έτσι το βοηθάμε να εκφράσει, να καταλάβει και άρα να παλέψει και να δεχτεί τα συναισθήματά του.
  • Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όσο κι αν το έχουμε ανάγκη, μπορεί να μην μπορέσουμε να ξεκουραστούμε και να περάσουμε καλά από την αρχή εμείς ως ενήλικες, συμμετέχοντας σε τέτοιου είδους δραστηριότητες. Είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε το παιδί μας στην προσπάθεια κοινωνικοποίησης του, γι’ αυτό και η συμμετοχή του θα πρέπει να γίνεται με συνέπεια και τακτικά. Η ώρα της ξεγνοιασιάς και για τους ενήλικες θα έρθει όταν η πορεία της κοινωνικοποίησης του παιδιού θα έχει στεφθεί με επιτυχία.

     

Γενικά, μαθησιακές ομάδες, οι οποίες προσφέρουν τη δυνατότητα στους ενήλικες συνοδούς να δουλέψουν μαζί με το παιδί τους, έχουν να  προσφέρουν πάρα πολλά μόνο και μόνο γιατί  τους δίνουν τη δυνατότητα να το παρατηρήσουν μέσα στην ομάδα και έτσι να καταλάβουν πολλά για το χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του. Δεν πρέπει λοιπόν να αφήνουμε να πηγαίνουν χαμένες τέτοιες ευκαιρίες, όσο κουρασμένοι κι αν είμαστε, γιατί με αυτό τον τρόπο χτίζεται σιγά-σιγά, η υγιής κοινωνικότητα παιδιών και ενηλίκων.

 

Συνεργάστηκε η Ειρήνη Τζούμα , Νηπιαγωγός – Μουσικός, ειδικευμένη στο σύστημα Κίντερμιούζικ Η.Π.Α. για τη βρεφική έως πρώτη σχολική ηλικία, δημιουργός του πρότυπου συστήματος μουσικής προπαιδείας για γονείς και παιδιά«Σίντο το πάντα»

 

Ημερ/νία δημοσίευσης: 18 Απριλίου 2011

Διαβάστε επίσης...