Μια αγωνία των γονιών είναι πώς θα μπορέσουν να προστατέψουν τα παιδιά τους από τους κινδύνους της εφηβείας, όπως κάπνισμα, εξαρτήσεις από ουσίες, εξάρτηση από το διαδίκτυο, επικίνδυνες παρέες ή εξόδους, πρόωρη σεξουαλική ζωή και τόσα άλλα.

Συχνά οι γονείς αρχίζουν να ανησυχούν πολύ πριν τα παιδιά τους φτάσουν στην εφηβεία, κάτι που είναι εύλογο, αφού ήδη μόλις το παιδί περάσει στη σχολική ηλικία, δηλαδή μετά τα 7 του χρόνια, αρχίζει να δίνει κάποια σημάδια που κάνουν τον γονιό να αντιληφθεί ότι το παιδί του μεγαλώνει, έρχεται σε επαφή με πολλά ερεθίσματα του «έξω κόσμου» και η επίδραση και ο έλεγχος που ασκούσε η οικογένεια σταδιακά φαίνεται να εξασθενεί σε σχέση με την επίδραση που έχουν οι φίλοι και το ευρύτερο περιβάλλον του παιδιού.

Στην πραγματικότητα, η μείωση της επίδρασης αυτής της οικογένειας είναι σε μεγάλο βαθμό φαινομενική. Οι βάσεις της προσωπικότητας του παιδιού, οι αξίες με τις οποίες έχει μάθει να αξιολογεί τις καταστάσεις της ζωής και οι πεποιθήσεις του, έχουν ήδη εγκαθιδρυθεί από πολύ νωρίς. Όταν το 7-χρονο παιδάκι σας βγαίνει από το προστατευτικό περιβάλλον του σπιτιού ή του νηπιαγωγείου και προχωρά στο δημοτικό, όπου συναναστρέφεται ακόμη και 12-χρονα παιδιά, αυτό που κυρίως συμβαίνει, είναι ότι αντιδρά και ανταποκρίνεται στις καταστάσεις και στα ερεθίσματα, σύμφωνα με όσα έχει ήδη διαμορφώσει.

Η περίοδος της προεφηβείας, που τοποθετείται περίπου στα 9 με 10 χρόνια, είναι μια περίοδος όπου πολλά σημάδια αρχίζουν και ανησυχούν έντονα τους γονείς για το τι μπορεί να επακολουθήσει. Αντίδραση, αμφισβήτηση της άποψης των γονιών, ερειστική συμπεριφορά, αδιαφορία ή διάθεση για αντιπαράθεση είναι αναμενόμενα αυτή την περίοδο, ως ένα βαθμό.

Επίσης, η έντονη ανάγκη των παιδιών να ανήκουν πλέον σε μία ομάδα και να γίνουν αποδεκτά από ανθρώπους πέρα από τους γονείς, τα κάνει να δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στη γνώμη των φίλων τους. Οι γονείς διαπιστώνουν ότι χάνουν τη «βασιλεία» τους και τα παιδιά προτιμούν να πασχίσουν για να είναι αρεστά στους φίλους τους, ενώ πριν λίγα χρόνια έκαναν τα πάντα για να ευχαριστήσουν τους ίδιους τους γονείς τους.

Όλα αυτά αποτελούν φυσιολογικά στάδια της ανάπτυξης, της κοινωνικοποίησης και της εξέλιξης της προσωπικότητας του παιδιού. Όσο κι αν φαίνεται ότι η επίδραση του γονιού δεν είναι πια αυτή που ήταν και συχνά οι γονείς νιώθουν κάπως αδύναμοι μπροστά στα νέα δεδομένα, η αλήθεια είναι ότι έχουν ήδη κάνει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς! Διαμόρφωσαν το μικρό παιδί, του δίδαξαν αξίες, το μεγάλωσαν σύμφωνα με έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, επηρέασαν τα ενδιαφέροντά του και του μετέδωσαν συμπεριφορές και προτιμήσεις.  Στην ουσία, από την ηλικία αυτή και μετά, το παιδί απλώς θέτει όλα αυτά σε εφαρμογή όσο εκτίθεται σε νέες καταστάσεις μαθαίνοντας τον κόσμο γύρω του.

Όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα ζητήματα, όσο περισσότερα έχουν κάνει οι γονείς μέχρι αυτή την ηλικία, τόσο καλύτερη εξέλιξη θα έχει η πορεία του παιδιού στην κρίσιμη περίοδο της εφηβείας του. Οπωσδήποτε, οι κίνδυνοι που απασχολούν τους γονείς είναι υπαρκτοί και αρκετοί, αλλά η εμπιστοσύνη των γονιών στο παιδί και στο ίδιο τους το έργο, θα βοηθήσει να επικρατεί ψυχραιμία και διάθεση για επικοινωνία, ώστε ο γονιός να μπορεί να παρακολουθήσει και να επηρεάσει θετικά την περιπετειώδη πορεία του παιδιού του στο μεγάλο άνοιγμά του στη ζωή.

Ημερ/νία δημοσίευσης: 29 Μαΐου 2011