Γεια σου fofika! Έχω κι εγώ αγόρι και σε καταλαβαίνω, γιατί κολλάει κι αυτός, ειδικά τώρα που είναι 5. Ώρες ώρες δεν ξεκολλάει και έρχεται και στο κρεβάτι μας το βράδι. Τον έχει πιάσει η μαμακίαση!!! Θέλει όλα να τα κάνει με τη μαμά... είναι η φάση αυτή από όσο ξέρω, που τα αγοράκια τρώνε ένα κόλλημα με τη μαμά τους! Τώρα, είναι λίγο πιο πολύπλοκο με το χωρισμό, σίγουρα. Τα παιδιά συνηθίζουν όμως νομίζω και αν είσαι εσύ ψύχραιμη και δεν κάνεις υπερβολές, θα ηρεμήσει κι αυτός. Σκέψου ότι κι εμείς δεν έχουμε καταφέρει να μην έρχεται τα βράδια στο κρεβάτι μας, έρχεται και τρυπώνει τη νύχτα.
Αφού όπως λες κιόλας βελτιώθηκε ήδη, μάλλον είσαι σε καλό δρόμο!!!

Θα προσπαθήσουμε να έρθουμε!!!!

Γεια σας και πάλι! Mairy popins, πιθανόν δεν κατάλαβες τι εννοώ και μάλλον με κατηγορείς ότι είμαι "επικριτική" για όσες ασχολούνται με το νοικοκυριό πολύ, αν κατάλαβα καλά!!! Συμφωνώ κι εγώ ότι το τι είναι νοικοκυροσύνη είναι πολύ σχετικό πια, υπάρχουν οικογένειες και οικογένειες... Καταρχήν, να εξηγηθώ, δεν κατακρίνω/επικρίνω κτλ κανέναν. Εκφράζω τη γνώμη μου όπως όλες εδώ στο φόρουμ! Και είναι η γνώμη μου χωρίς να θεωρώ ότι τα ξέρω όλα ή ότι είμαι πάντα σωστή ή ότι δεν κάνω λάθη! αν είναι δυνατόν!! Μιλούσαμε για ποιοτικό χρόνο και αν έχω καταλάβει καλά, οι περισσότερες εδώ που μιλάμε καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό!!! Το πόσο ασχολείσαι εσύ mairy ή κάποια άλλη μαμά με το νοικοκυριό είναι καθαρά δική της υπόθεση, και μου άρεσε και πολύ που το θέτεις στο επίπεδο ότι είναι φροντίδα και σεβασμός προς το παιδί. Κι αυτό σηκώνει κουβέντα βέβαια, γιατί θα σου πει άλλη μαμά, "εγώ θεωρώ το τάδε ότι είναι φροντίδα και όχι αυτό και δίνω το χρόνο μου εκεί". Η καθεμιά μας έχει τις αξίες της και τις προτεραιότητές της! Εννοείται ότι όλοι θέλουμε ένα σπίτι που να υπάρχει καθαριότητα και τάξη, αλλά με τα παιδιά περιπλέκεται πάντα η κατάσταση. Αυτό που εννοούσα όμως, είναι ακριβώς αυτό, ότι δε μπορείς να θεωρείς αφού κάνεις ένα παιδί ότι η ζωή σου θα είναι όπως πριν. Αναγκαστικά θα κόψεις πολλά πράγματα και συχνά αναγκάζεσαι να κόψεις και από τις δουλειές του σπιτιού, το νοικοκυριό που λες κι εσύ, και φυσικά δε μπορείς να περιμένεις να έχεις με ένα μωρό ένα σπίτι στην τρίχα όπως πριν!!! Αν δεν το έχει καταλάβέι κάποια μαμά αυτό, νομίζω ότι αρχίζουν ζητήματα. Το κλειδί νομίζω είναι γιατί το κάνει κάποιος. Εσύ πολύ ωραία λες ότι το κάνεις με αγάπη για τα παιδιά και αυτό. Μια χαρά μου ακούγεται και δε σε κατηγόρησε κανείς!!! Αλλά εγώ ΄προσωπικά διαφωνώ όταν ας πούμε μια μαμά προτιμάει να τη λένε καλή νοικοκυρά και να έχει σπίτι στην τρίχα και το κάνει για εγωιστικούς λόγους ή επειδή δε θέλει να προσαρμοστεί στο ότι έχει παιδί, και παραμελεί το παιδί της για υπερβολές καθαριότητας. Όπως βλέπεις, δεν είναι μόνο το τι κάνουμε, αλλά και γιατί το κάνουμε.

Τι να γίνει, δεν μπορώ να χαρώ όταν ακούω π.χ. μια μαμά στην παιδική χαρά να λέει ότι παρόλο που έχει δίδυμα κορίτσια, είναι όλα στην τρίχα και δεν έχει σηκώσει τα κρύσταλλα ή όταν δεν αφήνουν τα παιδιά να ζωγραφίσουν, να παίξουν για να μη λερώσουν ή αναστατώνονται αν λερώσουν τα ρούχα τους ή όταν βλέπω παιδικά δωμάτια που είναι σαν να μη μένει παιδί εκεί γιατί είναι όλα τακτοποιημένα με το κόστος τα παιδιά να μην παίζουν!!!! Νομίζω ότι χαζές δεν είμαστε, ξέρουμε πού είναι το όριο και κυρίως, πού κοιτάμε τον εαυτούλη μας και πού κοιτάμε τα παιδάκια μας!

Γεια σου Βάσω!
Δες ένα θεματάκι που θυμόμουν ότι είχα διαβάσει στο φόρουμ εδώ
www.mamakid.gr/index.php?option=com_kune...d=187&Itemid=143

και δύο άρθρα του mamakid

www.mamakid.gr/index.php?option=com_cont...-27-26&Itemid=59

www.mamakid.gr/index.php?option=com_cont...-27-26&Itemid=59


Δεν είναι λιγάκι νωρίς όμως; Καλή επιτυχία πάντως!

Γεια σου Βάσω! Είναι δυστυχώς πραγματικότητα οι απολύσεις εδώ και καιρό... Μπορείς να το δεις πάντως ως μια πολυ καλή ευκαιρία να είσαι με τη μικρή σου και να τη χαρείς τώρα που είναι μικρούλα Νομίζω ότι αυτά τα χρόνια δεν ξαναγυρνάνε στα παιδιά μας... Σκέψου ότι η μικρή σου πάντως σίγουρα θα χαίρεται που είσαι μαζί της!

Αννα-μαρία κι εγώ είμαι της γνώμης ότι καλύτερα να μη χρησιμοποιούμε πολύ τη χλωρίνη, εκτός μπάνιου... Μην ανησυχείς για τα μικρόβια, τα παιδιά έχουν αποκτήσει αρκετά αντισώματα και το μπουσούλημα και η επαφή με νέα μικρόβια τα βοηθάει πάλι στο ανοσοποιητικό... παλιά τα παιδιά κυλιόντουσαν στα χώματα!!! Πρακτικά αν μπορείς να βγάζετε παπούτσια, όντως θα είσαι και πιο σίγουρη!

Εννοείται ότι εννοώ για χρόνο ποιοτικό. Δηλαδή, δεν εννοώ ότι να μένεις με το παιδί σημαίνει φύλαξη και να κάνεις κανονικά τις δουλειές σου στο σπίτι και να το βάζεις στην τηλεόραση και να το αγνοείς κανονικά!!! Εννοείται αυτό!! Γιατί όντως υπάρχουν αρκετές τέτοιες μαμάδες, δυστυχώς, που δε θέλω να τις κρίνω ρε παιδιά, αλλά συμβαίνει, που συνεχίζουν μανιωδώς να κάνουν το νοικοκυριό και απλώς είναι εκεί.... Εντάξει, εγώ δεν είμαι και πολύ της νοικοκυροσύνης, τα απολύτως απαραίτητα και ασχολιόμουν συνεχώς με το παιδί! Γι΄αυτό θεωρώ ότι τα επηρεάζουμε σε αυτές τις μικρές ηλικίες, αν αλληλεπιδρούμε φυσικά...

Κι εγώ έχω νιώσει αυτό, ότι γυρνώντας από τη δουλειά έχεις τόση όρεξη να δεις το παιδί και να το χαρείς (αν δεν έχεις βγει εντελώς οφ!!!).

Για τις τύψεις που λες, δεν ξέρω, νομίζω πως το θέμα των τύψεων είναι πολύ μεγάλο και πολύ πολύ προσωπικό. Ο καθένας βρίσκει τη δική του ισορροπία... Απλά, όταν μπει κάποιος στη διαδικασία να κάνει παιδί, δεν ξέρω αν ακούγομαι αυστηρή, πρέπει να ξέρει πως θα πρέπει να αφιερώσει χρόνο και ενέργεια και πως η ζωή του αναγκαστικά αλλάζει. Δεν μπορείς να θες να κάνεις παιδί για διακοσμητικό που διάβασα να λέει μια άλλη μαμά στο φόρουμ σε άλλο θέμα, ή για να καταξιωθείς ως γυναίκα ή γιατί έτσι κάνουν και οι άλλοι ή για να νιώσεις πλήρης και να περιμένεις να συνεχίσεις κανονικά τη ζωή σου!!! Δε μεγαλώνει μόνο του!!! Όταν πήγα το παιδί στον παιδικό, ήταν άλλο ένα παιδάκι που μου μιλούσε η μαμά του, ήταν γιατρός, δούλευε πρωί και απόγευμα και είχε 2 γυναίκες, άλλη πρωί , άλλη απόγευμα και φυσικά ανά φάσεις τις άλλαζε κιόλας!!! Εκείνη ήταν μια χαρά χαμογελαστή, στον ύπνο του δικαίου!!! Και ο άντρας της δούλευε κι εκείνος το ίδιο και πιο πολύ... Αυτό το παιδί πώς μεγαλώνει, πού να νιώσει ασφάλεια;;;;

Και συμφωνώ πως υπάρχουν γυναίκες που πασχίζουν να τα καταφέρουν και τα δύο, δουλειά και παιδιά και κουράζονται πολύ, κοιμούνται λιγότερο και πραγματικά κι εγώ τις θαυμάζω και τους αξίζουν συγχαρητήρια..

Καλά, κι εμείς κοιτάζουμε, αλλά ξέρεις, καμιά φορά, αν έχεις φούρια ή φαντάσου π.χ. να είσαι αγχωμένος και άρρωστος ας πούμε...;;; Και επίσης, αν κάποιος κρατάει τα παιδιά όπως ωραία είπες για τη γιαγιά (χιχιχιχι!!)... είναι θέμα...

Πάντως (καλά, τελικά απίστευτα χρήσιμα τα φόρουμ!!!) δεν είχα σκεφτεί Χρύσα ποτέ ότι τα φάρμακα μπορούμε να τα δίνουμε... καταπληκτική ιδέα...πραγματικά... ευχαριστώ!!!

Κορίτσια, επειδή νομίζω ότι τα φόρουμ είναι ωραία και για να γράφουμε και τέτοιες απλές συμβουλές η μια στην άλλη, έκανα πρόσφατα μια μικρή εκκαθάριση στο φαρμακείο που έχουμε εδώ στο σπίτι (ένα ντουλαπάκι δηλαδή) και πέταξα πολύ πράμα!!! Πολλά είχαν λήξει και ένα χρόνο πριν και έτσι τα πέταξα όλα τα ληγμένα! Άδειασε πολύ ο χώρος και ξέρω και τι πρέπει να ανανεώσω τώρα! Δεν ξέρω αν σας λέω κάτι που ήδη κάνετε ή είναι αυτονόητο, αλλά σκέφτηκα να σας το θυμίσω μήπως το ξεχάσατε όπως το ξέχασα εγώ τόσο καιρό!!!

Πολύ ενδιαφέροντα όσα λες Timos γιατί το έζησες εις τριπλούν!!! Εγώ έχω ένα και πήγε παιδικό στα 2,5 το έχω γράψει νομίζω και σε άλλο σχετικό θέμα στο φόρουμ. Επειδή μου το επέτρεπε η δουλειά μου, τον κράτησα σχεδόν μέχρι τα 2 και μετά σταδιακά έβλεπα ότι βαριόμασταν ο ένας τον άλλο όλη μέρα και θέλαμε μια αλλαγή!! Και κυρίως αυτός! Και τον ξεκίνησα για 2-3 ώρες στην αρχή και σταδιακά περισσότερο και ήταν καλύτερα και για τους δυο μας.

Πίστευα και τότε και το πιστεύω και τώρα, ότι οι πρώτοι μήνες και ιδανικά ο πρώτος ενάμιση χρόνος είναι καιρός που το παιδί έχει ανάγκη τη μαμά του και στο κάτω κάτω ήθελα να του μάθω ένα σωρό πράγματα με τον δικό μου τρόπο (από συμπεριφορές μέχρι οτιδήποτε). Γιατί να του γνωρίσει τον κόσμο κάποιος άλλος όπως θέλει εκείνος; Χώρια ο θηλασμός! Και νομίζω το πιο σημαντικό από όλα είναι όταν τελικά πας στη δουλειά ή αναγκαστείς να πας, γιατί πολλές μανούλες δεν έχουν επιλογή (αν και είναι σχετικό κι αυτό), να δεις ΠΟΥ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ! Δηλαδή, νομίζω ότι αν δεν έβρισκα κάτι καλό, θα το κρατούσα σπίτι μέχρι να βρω. Και δε σας λέω ότι είχαμε την φοβερή οικονομική άνεση! Απλώς μπορούσαμε μια χαρά να έχουμε όλα τα απαραίτητα για 1-2 χρόνια με τον ένα μισθό, μια φυσιολογική ζωή. Κι εγώ είχα ελεύθερο επάγγελμα που το άφησα λίγο στην άκρη και το ξαναέπιασα... Αν ήμουν κάπου σε δουλειά δεν ξέρω, από τη μεριά μου τότε έλεγα ότι και πάλι θα καθόμουν, γιατί πολλές μαμάδες που ήξερα, έδιναν όλο το μισθό τους σε κοπέλα και τελικά τι κερδίζεις; Στα λεφτά τα ίδια, αφού φεύγει ο μισθός, και σου μεγαλώνει κι άλλος το παιδί! Οι περισσότερες λένε ότι δεν θα έβρισκαν ξανά δουλειά... δεν ξέρω. Ίσως όχι ίδια δουλειά, αλλά δεν ξέρω, μιλώντας εκ του ασφαλούς πάλι, νομίζω αξίζει τον κόπο. Αν και τώρα πια, μόλις 2-3 χρόνια μετά είμαστε δηλαδή, αλλά έτσι πως έχουν γίνει τα πράγματα, ίσως το έβλεπα κι εγώ αλλιώς με την κρίση... Αξίζει τον κόπο όμως νομίζω να τον επενδύσεις τον χρόνο στο παιδί, δουλειές ξαναβρίσκονται, αλλά το παιδί δεν ξαναγίνεται μικρό για να του τα ξαναμάθεις σωστά και να το κάνεις να νιώσει ασφαλές κοντά σου. Αυτά δεν ξαναγυρίζουν πίσω, αυτό νομίζω εγώ!

Γεια σας μαμάδες και Χρόνια Πολλά!

Διάβασα με πολλή προσοχή όσα γράψατε.. Συμφωνώ με τα περισσότερα και μου έκανε εντύπωση αυτό που αναφέρατε μερικές για την "κόκκινη γραμμή" και πού είναι ο σεβασμός κτλ. Αλλά ταπεινή μου γνώμη είναι πως υπάρχει και άλλη μια κόκκινη γραμμή στην απέναντι πλευρά, δηλαδή πού είναι ο αληθινός σεβασμός και πού ο φόβος! Δηλαδή, έχω δει στο κοντινό μου περιβάλλον οικογένειες που έχουν το αντίθετο πρόβλημα, δεν ξέρω βέβαια αν το αναγνωρίζουν ως πρόβλημα ή αν είναι ευχαριστημένοι. Δηλαδή, τα παιδιά τους τους "σέβονται" κυρίως γιατί τους φοβούνται τους γονείς και επειδή ξέρουν ότι θα φάνε αρκετό ξύλο και έχουν φάει όταν δεν τους σεβάστηκαν. Και μη πάει το μυαλό σας σε εξτρίμ καταστάσεις κακοποίησης κτλ κτλ, μιλάμε για ξύλο που πριν 20-30 χρόνια θα φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό και δικαιολογημένο! Θέλω να πω, μπορεί να έχουν σεβασμό, αλλά αν αυτός στηρίζεται στο φόβο, τι να το κάνεις;;;; Το μόνο που πετυχαίνεις είναι να είναι υποκριτικά καλά παιδιά μπροστά σου και πίσω σου ή με την πρώτη ευκαιρία ή όταν νιώσουν πως μεγάλωσαν θα φερθούν ανάλογα για να βγάλουν και τα σπασμένα. Η ισορροπία είναι πολύ δύσκολη, αλλά νομίζω και από τις δύο μεριές. Δεν ξέρω αν λέω μεγάλα λόγια, αλλά νομίζω ότι αν το παιδί σου σε φοβάται, έχεις αποτύχει ως γονιός!

Μια μυγοσκοτώστρα ίσως!!!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!

Τι ωραία ιδέα TFA!!! Μπράβο σου που σκέφτεσαι τόσο όμορφα πράγματα για τα παιδάκια σου
Τι μου θύμησες κι εμένα, το έκανε και η μητέρα μου !!! Χαχαχα! Λοιπόν, αυτό που θυμάμαι είναι ότι βάζαμε απ' όλα, αγριολούλουδα, φύλλα, οτιδήποτε. Τα βάζαμε για κάποιο καιρό (μέρες, βδομάδες, δε θυμάμαι πόσο) σε χοντρά βιβλία, εμείς τα βάζαμε στα φύλλα του Χρυσού οδηγού!!! (καλά, τι μου θυμίζεις τώρα!!!) Λοιπόν, το άλμπουμ ήταν λίγο περίεργο, είχε ένα φύλλο κανονικό χαρτί και ένα από πάνω διαφανές νομίζω και τα κολλούσες με κόλλα ή σελοτέιπ στο χαρτί και από πάνω τα προστάτευε το διαφανές. Αυτό θυμάμαι. Απλά μετά που θα γίνουν πίτα και στεγνά (!) μπορεί να σπάνε και να τρίβονται πολύ εύκολα, οπότε θέλουν προσοχή. Μπορείς να γράψεις δίπλα στο καθένα το όνομα του φυτού ή και την ημερομηνία που το έκοψε το πιτσιρίκι σου!!!
Μπορείς να βάλεις οτιδήποτε!! (προσοχή στις τσουκνίδες!!! χαχαχαχα)
Φαντάζομαι ότι έχετε κάνει το κόλπο που φυτεύουν φακές ή φασόλια σε βαμβάκι, ε;

Γεια σας, σκέφτηκα να αρχίσω αυτό το θέμα με αφορμή το ωραίο άρθρο του mamakid "Στο ίδιο κρεβάτι με το μωρό". Πραγματικά, τελευταία έχει γίνει πολύ υπερβολικό το ζήτημα και υπάρχει πολλή τρομοκρατία, ιδιαίτερα και στο θέμα του αιφνιδίου θανάτου βρεφών. Δε λέω, είναι πολύ καλό να ενημερωνόμαστε και να υπάρχει εξέλιξη στην επιστήμη κτλ κτλ, αλλά νομίζω ότι αν φτάνουμε στο σημείο να τρομάζουμε τις μανάδες για τα πιο απλά πράγματα, όπως να κοιμούνται μαζί με το μωρό, που όντως πριν χρόνια ήταν τελείως φυσιολογικό, δεν έχει και τόσο όφελος η ιστορία... Εσείς τι λέτε; Εγώ νομίζω ότι εκτός των άλλων, παλιότερα δεν υπήρχαν τόσες στατιστικές, ενώ τώρα που υπάρχουν, μας φαίνεται μεγάλος ο αριθμός των μωρών που πεθαίνουν από κάτι τέτοιο και το κάνουμε ζήτημα τεράστιο. Ενώ παλιά υπήρχε θνησιμότητα στα μωρά από χίλιους δυο άλλους λόγους που τώρα δεν υπάρχουν. Δεν ξέρω, θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας, γιατί πραγματικά έχουν φορτώσει πολύ τις μητέρες με αυτή την ευθύνη και τελικά είναι σαν να ενοχοποιούν τη σωματική επαφή που θα έχει η μαμά με το μωρό τη νύχτα, δυσκολεύουν τον θηλασμό στη μανούλα που θηλάζει και ξυπνάει συνεχώς και της δημιουργούν και τύψεις...
Εγώ έχω διαβάσει ότι δεν ξέρουν στην ουσία πού οφείλεται το ΣΑΘΒ, απλά έχουν εντοπίσει παράγοντες κινδύνου και πολλές φορές νεκροψίες μωρών δεν δείχνουν απολύτως τίποτα. Οπότε, για ποιό λόγο να στερούμε από εκατομμύρια παιδιά και μητέρες κάτι τόσο λογικό και λειτουργικό, που βοηθάει το θηλασμό;;; Καλή η ενημέρωση, αλλά όχι στην υπερβολή επιτέλους! Και στο κάτω κάτω, ας αφήσουν τους γονείς να αποφασίσουν χωρίς τύψεις. Εδώ γίνονται πολύ πιο χοντρά λάθη, αυτό ήταν το σοβαρό;;; Δεν ξέρω, εγώ το θεωρώ πολύ άσχημο που γεμίζουν τόσες ενοχές τις μητέρες και τελικά πόσο να αντέξουμε σε τέτοια πίεση;;;

Να σημειώσω ότι το άρθρο μου άρεσε πολύ γιατί έλεγε λογικά πράγματα, όπως π.χ. να μην καπνίζει ο γονιός κτλ και τελικά έλεγε ότι η ευθύνη είναι αποκλειστικά του γονιού, που είναι και το φυσιολογικό!

Πολύ ωραίο το άρθρο mamakid! Κάπως έτσι είναι τα πράγματα... νομίζω το σημαντικό είναι αυτό που γράφετε στο τέλος, ότι (μετά το πρώτο σοκ!!) πρέπει να μην το παίρνουμε προσωπικά και να συγχωρούμε αυτές τις εκφράσεις!!! Με κατάλληλη αντιμετώπιση φυσικά!!!

Να σου πω, καταρχήν το καλό με το μάρσιπο είναι ότι δεν έχει μεγάλο κόστος, αν θυμάμαι καλά, κάπου 30-40 ευρώ, όχι παραπάνω... Από την άλλη, δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και για πολλούς μήνες γιατί όταν βαραίνει το μωρό αρχίζεις και έχεις πρόβλημα. Θα πονάει η μέση σου δηλαδή και δεν είναι καλό...
Βολεύει πολύ πάντως γιατί το μωρό είναι κολλημένο πάνω σου και ηρεμεί πολύ, κοιμάται κτλ και εσύ έχεις τα χέρια σου ελεύθερα, ούτε καρότσι ούτε τίποτα. Όσο είναι μικρό, ειδικά αν κινείσαι πολύ (μη σου πω και μέσα στο σπίτι για να ηρεμεί το μωρό) βοηθάει πολύ. Εγώ θα σου έλεγα να πάρεις ή ακόμα καλύτερα να δανειστείς από κάποια φίλη σου που δεν το χρησιμοποιεί πια και να δεις αν σε βολεύει.

Δύσκολο θέμα όντως... και μπορεί να το λέμε θεωρητικά, αλλά στην πράξη δεν ξέρεις πώς θα βγει. Όπως λες είναι Χρύσα, είναι δύσκολο και όσο πιο μεγάλο είναι το παιδί τόσο πιο δύσκολο είναι, γιατί έχει μνήμες και βιώματα. Πρέπει να έχει κανείς πολλή υπονομή, αγάπη και νομίζω και υποστήριξη και από ειδικούς. Αυτό που λες, π.χ. για παιδιά που βίωσαν τον πόλεμο δεν είναι καθόλου απλό... Τι εννοείς δεν τα κατάφεραν όμως;;;

Κι εγώ δεν έχω προσωπική πείρα για να βοηθήσω δυστυχώς... Αλλά θα μπορούσες να ρωτήσεις και την αεροπορική εταιρεία π.χ. τι παροχές έχει (αλλαξιέρα κτλ.) και αν έχουν κάποιες συμβουλές ή εφαρμόζουν κάτι! Πάντως, γενικά ενθουσιάζονται τα μικρά παιδιά (για τη μεγάλη ας πούμε) και κάθονται ήσυχα, ειδικά αν έχεις παράθυρο!

Ωραία θέματα ανοίγεις Χρύσα. Συμφωνώ κι εγώ ότι κάνεις το πιο σωστό, την πιο σωστή αντιμετώπιση! Νομίζω, χωρίς να είμαι σίγουρη, ότι γενικά με οτιδήποτε έχει να κάνει με τον λόγο, νομίζω ότι μετά τα 5 θεωρείται ότι πρέπει να κοιτάξεις κάτι και ότι μέχρι τότε δεν ανησυχούν οι ειδικοί...
Επίσης, μια φίλη μου φιλόλογος μου έλεγε και την άκουγα με ενδιαφέρον ότι πολύ κακό κάνουν στα παιδιά τα greeklish... βέβαια είνα μικρά τα παιδιά μας ακόμα ( και δεν έχουν κινητά για sms και δε στέλνουν email, αλλά..... είναι ένα πρόβλημα!!!

Εγώ δεν βιάστηκα πάντως με τον μικρό. Καταρχήν έτσι κι αλλιώς είχαμε πάνα-βρακάκι. Τον αφήναμε να μας βλέπει και στο μπάνιο, όποτε ερχόταν μαζί μας... κατάλαβες. Χρειάζεται κι αυτό. Καί όταν ρωτούσε τι κάνουμε του εξηγούσαμε. Και δεν βιάστηκα πολύ κι έτσι σε δύο εβδομάδες είχαμε ξεμπερδέψει για την ημέρα, με ελάχιστα ατυχήματα και τη νύχτα του έβαζα για καμιά δεκαριά μέρες πάνα και μετά δεν ήθελε. Ήταν και καλοκαίρι... Και μετά από λίγα ατυχήματα τη νύχτα, μετά από καμιά δεκαπενταριά μέρες τελείωσε κι αυτό.
Λίγο στην αρχή είχα έννοια τι θα γίνει αν ζητήσει έξω να κάνει τσίσα, αλλά ευτυχώς δεν έτυχε πολλές φορές.

Καλησπέρα σας! Εγώ έχω αγόρι και το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Ειδικά με τα ρούχα του. Εντάξει, δεν θα του έβαζα και ροζ, αλλά αυτό με το μπλε μπλε, γαλάζιο κτλ κτλ, δεν το μπορούσα κι εγώ... Από μικρό του έπαιρνα και κόκκινο (του άρεσε και πολύ μετά), πράσινο κτλ κτλ. Άσε που μια εποχή που ήταν μικρούλης, είχαμε μια κουβερτούλα μωρουδίστικη που ήταν δική μου όταν ήμουν μικρή και ήταν ρόζ.... Και τη χρησιμοποιούσα και είχαμε βγάλει και κάτι φωτογραφίες και τις δώσαμε και..... το τι άκουσα, από τις θείες κτλ κτλ για τη ρόζ κουβερτούλα..... Ξέρω γω, κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται!

Καταρχήν καλό κουράγιο! Θέλει πολλή υπομονή πράγματι, ιδιαίτερα αν θηλάζεις αποκλειστικά, που νομίζω κάθε γυναίκα που το κάνει αξίζει συγχαρητήρια, γιατί είναι πλήρης απασχόληση και αφοσίωση και σωματική κόπωση που συχνά όσοι δεν το έχουν κάνει (άλλες γυναίκες και οι άντρες) δεν το καταλαβαίνουν....
Και έτσι γίνεται το ίδιο και την ώρα του ύπνου σου... Γενικά, από συζητήσεις με τις φίλες μου και τα ανεπίσημα στατιστικά μας (!) τα κορίτσια γενικώς κοιμούνται περισσότερο. Εγώ έχω γιο, τώρα είναι πάνω από 4 ετών, αλλά κι εμείς ταλαιπωρηθήκαμε πάααααρα πολύ με τον ύπνο. Ειδικά τον πρώτο χρόνο. Αλλά είμασταν από τους λίγους από ό,τι άκουγα γύρω γύρω...Λένε διάφορα, ότι με το μητρικό γάλα δεν κοιμούνται τόσο, γιατί δεν είναι έτσι παχύ που είναι το ξένο κτλ κτλ κι εγώ θήλαζα αποκλειστικά.. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες. Εμένα τότε η παιδίατρος είχε πει ότι στο 3μηνο θα στρώσει και στους περισσότερους έτσι γίνεται. Σε μας δεν έγινε, ξενυχτούσαμε κάθε 2 ώρες και στο 3μηνο απλώς κάθε 3, αλλά δεν θέλω να σε τρομάξω καθόλου, γιατί είμαστε σίγουρα στους λίγους.!!! Γενικά, κάθε τρίμηνο ήταν και καλύτερα, δηλαδή μετά τους 3 μήνες είχαμε μια βελτίωση, μετά τους 6 πάλι, μετά τους 9 και τελικά στο χρόνο μπορούμε να πούμε ότι αρχίσαμε να κοιμόμαστε...
Στο ξαναλέω, εμείς ήμασταν από τις σπάνιες περιπτώσεις... Το μήνυμα είναι ότι σίγουρα στους 3 μήνες θα δεις μεγάλη βελτίωση σε όλο αυτό. Και μετά θα συνέλθεις και θα οργανωθείς και θα τα ξεχάσεις! Όλα θα πάνε καλά!!! Και είμαστε όλες παθούσες!!! Μη νιώθεις διαφορετική

Κι εγώ συμφωνώ ότι θέλει ψάξιμο και ένστικτο. Και να γνωρίσεις καλά τη δασκάλα... Πολλοί σταθμοί είναι για κλάμματα όντως ενώ σε άλλους γίνεται καλη΄δουλειά.. Είναι και πολύ θέμα τύχης βρε παιδιά..... Γιατί αν μένεις κάπου που δεν υπάρχει κάτι καλό και δε σε παίρνει οικονομικά κάτι άλλο, τι κάνεις;
Είναι όμως αρκετά σημαντικό, νομίζω ότι είναι λιγότρο σημαντικό από το δημοτικό π.χ. γιατί εκεί μαθαίνουν τις βάσεις και είναι πιο κρίσιμη ηλικία...
Βέβαια, μου έχει τύχει να ακούω δύο φίλες μου μαμάδες για το ίδιο σχολείο και την ίδια δασκάλα, η μία να είναι ευχαριστημένη χαλαρή και η άλλη να έχει παράπονα. Είναι και τι ζητάει και ο καθένας, το κάθε παιδί δηλαδή πώς περνάει και πώς προσαρμόζεται και η κάθε μαμά τι ψάχνει. Αλλά νομ΄ζιω ΄τοι το μεγαλύτερο μπάχαλο είναι στους βρεφονηπιακούς, παιδικούς κτλ και όχι στα νηπιαγωγεία, δηλαδή στο νήπιο. Από τότε που έγινε υποχρεωτικό, υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο για τα νήπια και δε μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει ή η δασκάλα στο δημόσιο να κάθεται. Αλλά μέχρι τα προνήπια, που τα πήγανε με τους παιδικούς γιατί δε χωράνε, γίνεται λίγο μπάχαλο.... και στα δημόσια αν ρωτήσεις, σου λένε ότι είναι μόνο για φύλλαξη και ότι δεν είναι υποχρεωμένες να κάνουν πρόγραμμα.... οπότε για βρεφονηπιακό ίσως αν θες κα΄τι καλό πρέπει να το ψάξεις πολύ και να πας πιθανότατα σε ιδιωτικό ....

Καλημέρα! Μπορώ να σε καταλάβω αρκετά, γιατί αν και έχω μόνο ένα παιδί, είναι ΑΓΟΡΙ!!!!. Είναι τώρα λίγο πάνω από τα 4,5 που είναι και ο δικός σου... Δεν ξέρω να σου δώσω απάντηση, αλλά θα μοιραστώ μαζί σου τη δική μου εμπειρία, μήπως κάτι σε βοηθήσει...
Αρχικά να λάβουμε υπόψη τα εξής (κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα!):
- τα αγόρια έχουν γενικά μια επιθετικότητα που τη βγάζουν προς τα έξω σε κάποιες φάσεις, μέχρι να μάθουν να την κοντρολάρουν
- στην ηλικία 3-6 περνάνε τη φάση του οιδιπόδειου, δηλαδή θέλουνε τη μαμά και ζηλεύουν όποιον είναι δίπλα της, ακόμα και τον μπαμπά
Επίσης, ο δικός μου είναι αυτό που λες, όλο άποψη και επιχειρήματα!!!
Λοιπόν, άκου την εμπειρία μου:

Ενώ έχει πάει παιδικό από 2,5 περίπου, σε μια πολύ καλή περίπτωση ιδιωτικού παιδικού σταθμού με λίγα παιδιά, προσεγμένο κτλ κτλ και ήταν από τα μικρούλια και τον προσέχανε κτλ, μετά από 2 χρόνια εκεί, σκεφτήκαμε να τον πάμε στον σταθμό του Δήμου.. Πώς μας ήρθε;;; Ο σταθμός που πήγαινε δεν είχε εξωτερικό χώρο και είπαμε ότι μεγάλωσε τώρα και δε φοβόμαστε ιώσεις κτλ κτλ, το καλοκαίρι έγινε "αντράκι" και ήταν πολύ ενεργητικός πια και είπαμε να πάει στον δήμο που έχουν μια τεράστια καλή αυλή να τρέχει να ξεδώσει. Επίσης, να συνηθίσει λίγο με περισσότερα παιδιά, να μην είναι λίγα παιδιά με την προσοχή του ιδιωτικού κτλ κτλ. Επίσης, σημαντικό και αυτό, είπαμε να γλυτώσουμε το οικονομικό... μια και ερχόταν κρίση!!!
Τον πήγαμε λοιπόν, στην αρχή ενθουσιάστηκε. Εγώ φρίκαρα με τις συνθήκες, την ασχετοσύνη των γυναικών που υποτίθεται είναι ειδικές, το χάος που επικρατούσε και με το ενώ είχαν φανταστικές εγκαταστάσεις στο συγκεκριμένο, γιατί είχε φτιαχτεί για σταθμός (όχι σε κάτι πολυκατοικίες σε τρύπες!!), δεν το εκμεταλλεύονταν ΚΑΘΟΛΟΥ!!! Αρκούσε να τον πάω το πρωί στην τραπεζαρία και να δω τι γίνεται, ΧΑΟΣ και οι δασκάλες στον κόσμο τους.... Καμία έννοια επικοινωνίας με τα παιδιά, προσαρμογή, να συστηθούν, κάτι τέλος πάντων!!!! Να κλαίνε άλλα, ένας κακός χαμός!!!! Φρίκαρα εγώ, αλλά λέω, άσε να δούμε τι θα κάνει ο μικρός....
Να μη στα πολυλογώ, ενώ στην αρχή του άρεσε, σε δυο βδομάδες, άρχισε να μη θέλει να πηγαίνει στο σχολείο... Και στο σπίτι είχε γίνει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ!!!! Πολύ ξύλο..... νεύρα, μας χτυπούσε (ενώ εμείς δεν τον χτυπήσαμε ποτέ, δηλαδή δεν το είδε από μας) και όλο τσαντίλα... Το πρωί τον πήγαινα σχολείο κι έλεγα, ωχ τι θα γίνει εκεί πέρα, τι θα τους κάνει, τον έπαιρνα , ρωτούσα (μια δασκάλα που της είχα σε αυτό πολύ εμπιστοσύνη και τη συμπαθούσε ο μικρός) και μου έλεγε ΑΨΟΓΟΣ! Μόλις μπαίναμε στο αυτοκίνητο, λες και γυρνούσε το κουμπί και άρχιζε η γκρίνια.... Είχα φρικάρει, μέχρι που τον έκλεινα στο δωμάτιό του να ηρεμήσει και χτυπούσε την πόρτα σα μανιασμένος!!!! Αφού έφτασα στο σημείο να του ρίξω κι εγώ μερικά χαστούκια, που είμαι κατά του ξύλου!!!! Δεν εβρισκα κανένα τρόπο να τον σταματήσω και να τον ηρεμήσω!!!!! Και τα ιδια και σε μπαμπά, γιαγιά, όπως λες κι εσύ!!!!
Να μη στα πολυλογώ, επειδή δεν πήγαινε η κατάσταση και κάθε πρωί τσακωνόμασταν για να πάει σχολείο και δεν ήθελε (αλλά δεν έλεγε γιατί) κάπου δεν άντεξα κι εγώ να του λέω "πάμε , είναι ωραία" γιατί δεν ήταν αλήθεια! Δεν είχα κι εγώ επιχειρήματα πια! Οπότε, μετά από 2 μήνες πια αφού είχα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, του λέω, "θέλεις να γυρίσεις στο παλιό σου σχολείο;" ΝΑΙ!!! λέει αυτός. Του εξηγώ ότι τέλος, αν γυρίσει εκεί δεν θα μπορεί να ξαναγυρίσει πάλι στο καινούριο κτλ κτλ. Τότε λίγο εκφράστηκε και άρχισε να λέει τι δεν του άρεσε στο άλλο (η φασαρία, ότι οι φίλοι του όλο τσακώνονται κτλ). ΣΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΩ, ΟΤΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΗΡΕΜΗΣΕ ΣΑΝ ΘΑΥΜΑ!!!!!! Κόπηκε μαχαίρι όλη αυτή η συμπεριφορά! Καμία σχέση!!! Άλλος άνθρωπος!!!!

Τι σου λέει εσένα αυτό τώρα, που μπορεί να μην έχει σχέση με το σχολείο... Εγώ κατάλαβα το εξής: Το παιδί στρεσσαρήστηκε πολύ κάπου, και δεν το έδειχνε, ούτε το εξέφραζε ακριβώς. Απλώς ξεσπούσε τήν έντασή του εκεί που ει΄χε τη μεγαλύτερη άνεση και ανοχή, δηλαδή στη μαμά κτλ.

Η συμβουλή μου για σένα: προφανώς, κάτι το ενοχλεί και το στρεσσάρει πολύ... Μπορεί να είναι κάτι που να μην περνάει από το μυαλό σου καν! Και όσο και να του το συζητήσεις, ίσως δεν το πει.... Βγάζει τη βιαιότητα αυτή για να ξεθυμάνει. Κι εμένα σου λέω ακριβώς αυτό, στο σχολείο άψογος!!!

Σκέψου δηλαδή εσύ τι μπορει΄να συμβαίνει.... Σκέψου ότι κάτι τον στρεσσάρει. Οτι έχει ανάγκη να ξεσπάσει, απλά το κάνει με τον χειρότερο τρόπο... Το θέμα είναι αν μπορείς να βρεις τι τον πιέζει τόσο... Μπορεί να είναι μπροστά σου και να μην το βλέπεις ή μπορεί να είναι κάτι που δε φαντάζεσαι, όπως π.χ. κάτι με ένα φίλο του! Άντε βρες άκρη! Προσπάθη΄σε όμως να αποκλείσεις κάποια ή να έχεις πιο ανοιχτά τα μάτια σου... να μελετήσεις λίγο π.χ. την ημέρα του, μήπως καταλάβεις κάτι...

Επίσης, έχεις σκεφτεί να τον πάρεις να πάτε οι δυο σας μια βόλτα; Να του αφιερώσεις ένα 2ωρο ένα απόγευμα μόνο γιαυτόν και να του το πεις. Οτι σήμερα θα πάμε βόλτα μαζί για να σε ευχαριστήσω. Να δεις πώς θα αντιδράσει; Θα είναι καλός εκεί μαζί σου; Μήπως του έχει λείψει αυτό; Σου λέω, τρώνε κόλλημα τα αγοράκια με τη μαμά σε αυτή την ηλικία....
Θα σου έλεγα επίσης, από την εμπειρία μου δηλαδή, να μην τον τσιτώνεις πιο πολύ, να είσαι πιο πολύ κατευναστική, δηλαδή όταν χτυπιέται, να τον αφήσεις (όχι να σε χτυπάει δηλαδή) και όταν τελειώσει το ξέσπασμα να του πεις ήρεμα "έλα να μιλήσουμε να σου κάνω αγκαλίτσα". Για δοκίμασε να δεις τι θα γίνει... Και ό,τι δίνει καλό αποτέλεσμα, συνέχισέ το. Π.χ. αν τον ηρέμησε που βγήκατε οι δυο σας, αφιέρωνέ του 2 ώρες κάθε βδομάδα αποκλειστικά για ένα σινεμά π.χ.

Τελευταίο, προσπάθησε να μάθεις λεπτομέρειες και στο σχολείο... και ο δικός μου, ενώ εκεί έτρωγε το στρες, εκεί ήταν άψογος και ξεσπούσε σπίτι... Πάρε όσες πληροφορίες μπορείς....
Είναι και καθοριστικό όπως λες, γιατί ξεκινάει και την παράδοση και για τα μικρότερα και πίστεψέ με, δε θες 2 αγόρια έτσι!!!!!!

Ελπίζω να βοήθησα λίγο, συγνώμη για την πολυλογία!!!!!

Καλημέρα σας κι από μένα! Κι εγώ νομίζω ότι κοντά στα 4 είναι μια καλή ηλικία αλλά ότι πρέπει να είσαι έτοιμος να φύγεις. Δηλαδή καλύτερα να μην κανονίσεις με φίλους κτλ την πρώτη φορά. Αλλά πρέπει να διαλεξεις καλά την ταινία. Νομίζω ότι πολλές ταινίες που τις λένε παιδικές, έχουν σκηνές που σε μια τεράστια οθόνη μπορεί να φοβίσουν τα παιδιά. Δεν φοβούνται το ίδιο στη μικρή τηλεόραση. Στον κινηματογράφο ο δυνατός ήχος και η εικόνα μπορεί να τα τρομάξει πιο πολύ. Γι αυτό καλύτερα να πας σε κάτι σχετικά ήπιο...

Και συμφωνώ κι εγώ ότι το θέατρο είναι μια καλή "πρόβα" γιατί είναι πιο κοντά στα παιδιά και λιγότερο τρομακτικό! Ελπίζω να βοήθησα!

Πολύ ωραία η ιδέα σας για τη μάσκα με τον κλόουν, αλλά και οι στολές που προτείνετε! Δεν χρειάζεται να δίνουμε μια περιουσία για αποκριάτικες στολές, μπορούμε να ντύσουμε τα πιτσιρίκια μας πολύ πιο εύκολα και να είναι και υπέροχα!!! Συγχαρητήρια για το αφιέρωμά σας!

Συγχαρητήρια mamakid, ευχαριστούμε για όλα!

Καλημέρα lora! Εγώ πήγα τον δικό μου στα 2,5 στον παιδικό. Δεν ξέρω αν θα το άφηνα στη γιαγιά αν είχα τη δυνατότητα... αλλά με τις νταντάδες.... όταν πήγαινα το παιδί στην παιδική χαρά και τις έβλεπα, έλεγα ότι δεν θα τις άφηνα με το παιδί μου....
Πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ για να βρεις κάτι καλό και αν είναι για λίγες ώρες, οκ , μπορεί να το κάνει και μια κοπελίτσα που εμπιστεύεσαι για να παίξουν, αλλά για πολλές ώρες, δεν ξέρω, δεν θα το έκανα εύκολα.
Θα έψαχνα πολύ πολύ προσεκτικά έναν καλό βρεφονηπιακό, που θα είχε φροντίδα και θα προσεχαν πολύ το παιδί, δηλαδή θα ασχολιόντουσαν μαζί του. θέλει πολύ ψάξιμο όμως... και το καλύτερο είναι να μην είναι πολλές ώρες νομίζω - για τέτοιες ηλικίες.

Αν δεν οργανωθούμε να διεκδικήσουμε κάποια αυτονόητα πράγματα, δε θα γίνει τίποτα!! Η κατάσταση είναι απαράδεκτη

Ευχαριστούμε το mamakid για την ευκαιρία αυτή!!!! Ελπίζω κι εγώ να βρω εδώ μια καλή παρέα!!!