Καταλαβαίνω τι λες, κι εμένα η δική μου έχει κάποια ευαισθησία. Η γύρη από τα πεύκα και οι κάμπιες είναι πρόβλημα. Εγώ ας πούμε αποφεύγω να την πηγαίνω παιδική χαρά με πεύκα κτλ εκείνες τις βδομάδες, αλλά ευτυχώς γενικά δεν κρατάει πολύ. Δεν κάνω κάτι προληπτικά, έχω τα σχετικά φάρμακα και τη βλέπει όταν προκύπτει κάτι ο παιδίατρος. Δεν τη γλυτώνουμε την κορτιζόνη κάποιες φορές, αλλά τι να γίνει... Το παιδί ταλαιπωρείται βέβαια αρκετά, αλλά τι να κάνουμε.... δυστυχώς... το καλό είναι πως είναι για λίγο καιρό η έξαρση και μετά περνάει...

Αγαπητό mamakid με έχεις βοηθήσει αρκετά με πολλά άρθρα σου και μου έχεις δώσει πολύ ωραίες ιδέες για να περνάμε όμορφα με την κορούλα μου!!! Σε ευχαριστούμε και οι δυο μας!!!

Καλησπέρα Χρύσα... Κι εγώ είμαι μόνη με την κόρη μου που είναι 8, είμαστε χωρισμένοι με τον μπαμπά της. Καταλαβαίνω πόσο ζόρικο είναι για σένα αυτό. Να πέφτουν όλα πάνω σου και να μην υπάρχει μέσα στο σπίτι μια στιγμή ένας άνθρωπος να κοιτάξει τα παιδιά για να πάρεις μια ανάσα... Με βοηθάει η μητέρα μου αρκετά, αλλά όπως και να έχει, έχεις αποκλειστική ευθύνη...
Έχει δυσκολίες, δε λέω. Αλλά ξέρεις τι σκέφτομαι ώρες ώρες, και όταν διάβασα και το δικό σου κείμενο, ίσως σου φανεί χαζό και αφελές, αλλά το λέω σοβαρά, όχι για παρηγοριά...
Να, ότι ρε παιδί μου, τα παιδιά μας δεν έχουν χάσει τον μπαμπά τους, δηλαδή δεν έχει πεθάνει. Είναι πολύ σημαντικό και διαφορετικό... Μπορούν να επικοινωνούν μαζί του, ξέρουν οτι υπάρχει και ότι τους αγαπάει. Για σκέψου, να έπρεπε να πάρουν απόφαση ότι δεν θα τον ξαναέβλεπαν ποτέ και να ζουν με μια μόνιμη απουσία.... Εγώ όταν το σκέφτομαι αυτό, θεωρώ ότι τα παιδιά μας είναι τυχερά.